Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Η ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ


Η λέξη Ελεημοσύνη την εποχή εκείνη δεν είχε την προσβλητική έννοια που θέλουν να της δώσουν σήμερα μερικοί «Κοινωνιστές». Ήταν μια λέξη χριστιανική, με το βαθύτερο νόημα του Ελεήμονα και φιλάνθρωπου Θεού που ξεπερνά τα ψυχρά όρια της κρατικής Πρόνοιας. Γνωστό άλλωστε είναι ότι η Κοινωνική Πρόνοια και αυτές οι Κοινωνικές Ασφαλίσεις των νεωτέρων χρόνων, ξεπήδησαν από το πνεύμα της φιλανθρωπίας των πρώτων και των μέσων χριστιανικών αιώνων. Μιλώντας γι’ αυτά που έζησα στα πρώτα παιδικά μου χρόνια σχετικά με τη φιλανθρωπία, θα μπορούσα να πω ότι οι ζητιάνοι και οι Ελεήμονες των παιδικών μου χρόνων, υπήρξαν οι πρώτοι διδάσκαλοι και χειραγωγοί στον Κοινωνικό Χριστιανισμό.

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Η ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ


Έξω από το σπίτι μας στη μικρή μας Ενορία με την Εκκλησούλα της Αγ. Μαρίνας, η φιλανθρωπία ήταν καθημερινή πράξη. Στις Κυριακάτικες Λειτουργίες ο Παπάς του χωριού μας, δεν έκανε κήρυγμα. Συχνά όμως καλούσε τους χωριανούς να πάνε απολουτρουγα να σκάψουν το αμπέλι κάποιου αρρωατου, ή να μαζέψουν τις ελιές κάποιας φτωχής χήρας. Στη Μάχη του Σκρα στη Μακεδονία (1918) από τις είκοσι οικογένειες τον χωριού μας σκοτώθηκαν τρία παλληκάρια παντρεμένα και οι οικογένειες των με ορφανά έμειναν απροστάτευτες. Κάποτε στο χωριό μας ήταν να παντρευτεί μια ορφανή κοπέλα μα δεν είχε προικιά. Και τότε η Παπαδιά πήρε κι άλλες γυναίκες και με πανέρια στο χέρι γύρισαν στο χωριό και μαζέψανε από τις άλλες κοπέλες πατανίες, σεντόνια, πιάτα κι ετοίμασαν το Γάμο της ορφανής με την Ελεημοσύνη.

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Όλοι γνωρίζουμε τη σημασία που έχει για κάθε άνθρωπο το περιβάλλον των παιδικών μας χρόνων τόσο για το καλό όσο και για το κακό. Και εγώ μπορώ να επικαλεσθώ το παιδικό μου περιβάλλον για την πορεία μου στον Κοινωνικό Χριστιανισμό.
Γεννήθηκα στο Νεοχώρι Χανίων (1911) σε μια αγροτική οικογένεια με 10 παιδιά.
Η Κρήτη λευτερώθηκε το 1898, αλλά Τούρκοι μένανε ακόμη στις πολιτείες της και κρατούσαν την καλύτερη αγροτική γη, και εγώ μικρό παιδί τους θυμάμαι σαν πηγαίναμε στη χώρα, με άλλους χωριανούς μας.
Οι οικονομικές συνθήκες στην Κρήτη είχαν βέβαια βελτιωθεί κάπως με την απελευθέρωσή της, υπήρχαν όμως ακόμη πολλοί φτωχοί και ζητιάνοι (επαίτες) που γύριζαν στα χωριά και ζητούσαν Ελεημοσύνη. Τους θυμάμαι μικρό παιδί, που ερχόταν στο σπίτι μας και τα χειμωνιάτικα βράδια, κατά προτίμηση, ήθελαν να κοιμηθούν στον αχυρώνα μας. Ντυμένοι με λιγδερά κουρέλια κουτσοπόδαροι και κουτσοχέρηδες, άλλοι από ατυχήματα και άλλοι από τραύματα των τελευταίων Κρητικών Επαναστάσεων (1878-97), μαζεύανε από τα σπίτια των χωριών λάδι, ψωμί και σκορπούσαν συχωρεμούς κι ευχές σε πεθαμένους και ζωντανούς.
Τα Χριστούγεννα και τις άλλες μεγάλες χριστιανικές γιορτές, όταν καθίζαμε στο σπιτικό μας τραπέζι, η Μητέρα μου θυμιάζοντας τα φαγητά έκανε μια σπουδή στους πεθαμένους παππούδες και τα πεθαμένα αδέλφια μου κι ύστερα γέμιζε ένα μεγάλο πιάτο και τόστελνε Ελεημοσύνη σε κάποιο φτωχό σπίτι του χωριού.  Μόνο ύστερα απ’ αυτό τρώγαμε και μεις το φαγητό μας. Αυτό το έκαναν και άλλοι χωριανοί. Στη ζωή και την Ιστορία της Κρήτης η παράδοση της φιλανθρωπίας ήταν πολύ ζωντανή και οι παππούδες μας την τραγουδούσαν στα ριζίτικα τραγούδια των:
Ακούστε ήντα κάνανε οι προαπερασμένοι
Μιστά εκάναν κι Εκκλησιές κι ήταν Μακαρισμένοι.
(Μιστά είναι οι Ελεημοσύνες - Φιλανθρωπίες).

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Η ΙΔΕΑ ...... ΚΑΙ Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ


.........Την ιδέα των οικοτροφείων τη συνέλαβα περίπου το 1958 κι αφορμή γι’ αυτό στάθηκαν κάποια παιδιά που έμεναν σε ενοικιαζόμενα δωμάτια δίπλα από τη Μητρόπολη. Κάθε πρωί περνώντας απ΄ έξω με συναντούσαν και με καλημέριζαν έως που μια μέρα, δεν ξέρω πως, αποφάσισα κι εγώ να τους κάνω μια επίσκεψη. Ανέκαθεν είχα μια ιδιαίτερη ευαισθησία στα παιδιά και οι συνθήκες τελικά κάτω από τις οποίες διέκρινα ότι σπούδαζαν τα συγκεκριμένα παιδιά, μου θύμισαν τα δικά μου, δύσκολα μαθητικά και φοιτητικά χρόνια, τότε που κι εγώ σπούδαζα και συγχρόνως εργαζόμουν. Αποφάσισα λοιπόν να δημιουργήσω χώρους μέσα στους οποίους τα φτωχά παιδιά θα είχαν και την δυνατότητα να διευκολύνουν τις σπουδές τους μα και παράλληλα να κρατούν μια ουσιαστική σχέση με την εκκλησία καθώς για να παροτρύνεις νέους ανθρώπους στη πίστη δεν γίνεται να το καταφέρεις με το να τους λες μόνο να αγαπούν το Χριστό αλλά με να τους δημιουργείς και το ανάλογο περιβάλλον όπου μέσα του θα βλέπουν ζωντανά και έμπρακτα την αγάπη του Θεού προς το πρόσωπο τους.
Έτσι λοιπόν έγινε πρώτα το οικοτροφείο στο Καστέλι, μετά στη Κάνδανο, μετά στη Παλιόχωρα, στο Κολυμπάρι, καθώς επίσης και μια μικρή εστία φοιτητών στην Αθήνα για να βοηθούμε οικονομικά και τα παιδιά που πήγαιναν στο πανεπιστήμιο.
Υπήρχαν όμως και οι νέοι που δεν σπούδαζαν, γι’ αυτό κι εκτός από τα οικοτροφεία τα οποία πρέπει να πω έφτασε εποχή που φιλοξενούσαν 800 παιδιά, με ενδιέφερε κι οι υπόλοιποι νέοι να καταφέρουν να αποκτήσουν ένα επάγγελμα.

Και για να καταλάβετε το μέγεθος του προβλήματος που υπήρχε τότε, θα σας πω μόνο πως ζήτησα κάποτε ένα ηλεκτρολόγο για να διορθώσει μια βλάβη ρεύματος και η απάντηση ήταν «δεν έχουμε ηλεκτρολόγο στο Καστέλι.» κι όντως, ανάλογη σχολή υπήρχε τότε μόνο ο Δαίδαλος στα Χανιά. Αποφασίζουμε λοιπόν για τη Τεχνική Σχολή Μηχανολόγων – Ηλεκτρολόγων Κισάμου που αργότερα εξελίχτηκε σε Τεχνικό Λύκειο μα και για Τυπογραφείο και Σχολή Τυπογραφίας στο Καστέλι, για σχολείο κωφαλάλων καθώς και για αγορά αγροκτήματος όπου θα εξασκούνταν οι νέοι πάνω σε θέματα γεωργίας. Δε ξεχνάμε επίσης να δημιουργήσουμε βιβλιοθήκες καθώς και Σχολή Μουσικής για να εξασκούν και το πνεύμα τους, όπως ακόμα και γηροκομεία για να φιλοξενούνται οι άποροι γέροι και βέβαια δε ξεχνάμε τα κορίτσια και δημιουργούμε γι’ αυτά Οικοκυρικές σχολές καθώς και διάφορους άλλους γυναικείους συλλόγους.

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ


Γίγαντας της ιεροσύνης χαρακτηρίστηκε πρόσφατα και αυτό όχι τυχαία. Ο Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου, Ειρηναίος, για 59 ολόκληρα χρόνια, από το 1946 οπότε και χειροτονήθηκε διάκονος-πρεσβύτερος, διαδραμάτισε ουσιαστικό ρόλο στα εκκλησιαστικά πράγματα όχι μόνο της Ιεράς Μητρόπολης Κισάμου και Σελίνου αλλά ολόκληρης της Κρήτης. Η δράση του σεμνού ιεράρχη, που σπάνια φορούσε καινούριο ράσο και τα παπούτσια του συνήθως δεν ήταν γυαλισμένα, γιατί είχε άλλο σκοπό στη ζωή του, απλώθηκε και πέραν της Ελλάδας, αποτελώντας παράδειγμα για όλους τους ιερωμένους.

Η newspepper επιχειρεί να φωτίσει το έργο και τη δράση του σεβασμιότατου Μητροπολίτη, που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην ανιδιοτελή προσφορά και στη στήριξη όσων ζήτησαν τη βοήθεια του. Και η στιγμή, που κανείς δεν περίμενε και όλοι απεύχονταν, έφτασε. Ο Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου, Ειρηναίος, ο παππούς, όπως συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε, υποβάλλει στις 6 Ιουνίου την παραίτηση του από την ενεργό αρχιεροσύνη στον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης, κ. Τιμόθεο.  http://assiminakisaggelos.blogspot.com/2008/09/blog-post.html

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ


Μου άρεσε αυτός ο χαρακτηρισμός, που ο αλησμόνητος δάσκαλος μου,  έδινε στην αφιέρωσή μου. Θυμήθηκα τους ιππότες των Μεσαιωνικών χρόνων, που ήταν γενναίοι και τίμιοι αγωνιστές «υπερασπιστές της χριστιανικής πίστης, των φτωχών και των αδυνάτων...». Θυμήθηκα τους Ιππότες στο «Πάρσιφαλ» στα έργα του Vagner. Θυμήθηκα τα λόγια του Ίψεν στο ωραίο του έργο Μπραντ: «Αρματώσου ψυχή μου και σύρε να σώσεις τους ραγιάδες του Ουρανού...». Τα ίδια λόγια είχε πει παλιότερα ένας μεγάλος ιππότης και προφήτης του Θεού, ο προφήτης Ησαΐας: «Πνεύμα Κυρίου έπ' εμέ, ου είνεκεν έχρισέ με ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμένους την καρδίαν, κηρύξαι αίχμαλώτοις άφεσιν καί τυφλοίς άνάθλεψιν… Κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν» (Ησ. 61,1-2).

Αλλά ο Ιππότης του Σταυρού έπρεπε να φορέσει την αρματωσιά του, την πανοπλία του Θεού, όπως την ονομάζει ένας μεγάλος Ιππότης - αγωνιστής του Σταυρού, ο Απ. Παύλος: «ενδύσασθε την πανοπλία του θεού, τον θυρεόν της πίστεως. Τον θώρακα της Δικαιοσύνης. Την περικεφαλαίαν της σωτηρίας. Την Μαχαίραν του πνεύματος, ο εστί ρήμα Θεού (Β' κορινθ. 6, 7). Την πανοπλία του Θεού όπως την ονομάζει ο Χριστός «Λάβετε πνεύμα αγιον - πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα Εθνη… Βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός του Υιού καί του Άγιου Πνεύματος. Διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα οσα ένετειλάμην υμίν». (Ματθ. 28 19 -20).

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ

Οι κοινωνικές συνθήκες και οι προϋποθέσεις της παιδικής μου ηλικίας ήταν να γίνω ένας χωρικός: γεωργός ή ποιμένας (βοσκός), κατά την παράδοση των προγόνων μου, αν και στα παιδικά μου όνειρα υπήρχαν και υψηλότεροι οραματισμοί.
Αλλά το φθινόπωρο του 1927 η ζωή μου πήρε ένα άλλο δρόμο.

Με προτροπή των Γονέων μου, με το ενδεικτικό της Β' Γυμνασίου και ύστερα από εξετάσεις, γράφτηκα στο ονομαστό Ιεροδιδάσκαλείο Κρήτης (στην Αγ. Τριάδα Ακρωτηρίου), που ήταν τότε το ανώτατο πνευματικό Ίδρυμα της Κρήτης, ιδρυμένο το 1892 με Διαθήκη και οικονομική χορηγία του τότε Επισκόπου Κισάμου και Σελίνου αοιδίμου Γερασίμου Στρατηγακη, για τη μόρφωση των Δασκάλων και Ιερέων της Κρήτης.

Θυμούμαι ακόμη ζωηρά πως, την παραμονή των εξετάσεων, (Σεπτέμβριος 1927), την ώρα του Εσπερινού, γοητευμένος από την κατάνυξη και τη μεγαλοπρέπεια του Ναού της Αγίας Τριάδας,
μου' ρθε ξαφνικά - σαν έκσταση - η έμπνευση να κάμω τούτη τη συγκλονιστική υπόσχεση:
«Θεέ μου να μ’ αξιώσεις να εισαχθώ στη Σχολή του Μοναστηριού αυτού και να γίνω Μοναχός του».
Πολλές φορές αργότερα και μέχρι σήμερα, προσπάθησα να εξηγήσω αυτή την απροσδόκητη υπόσχεση, που έκανα κείνη την ώρα και δεν μπόρεσα να την εξηγήσω. Σίγουρα ήταν ένα «σημείο» από κείνα με τα οποία ο Θεός επεμβαίνει συχνά και σημαδεύει τη ζωή μας.

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ


-Τι να σας πω…Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι πως από πολύ μικρός αισθανόμουν μέσα μου μια πολύ μεγάλη αγάπη για τον άνθρωπο! Θυμάμαι πως ήμουν δεν ήμουν πέντε χρονών όταν βγήκε από μέσα μου η παρακάτω μαντινάδα:
«Αχ να μπορούσα τη καρδιά να κάνω μεζεδάκια για να χορτάσω τση φτωχούς και τα ορφανά παιδάκια…»

Επειδή είμαι άνθρωπος της εκκλησίας κι αγαπώ τον Θεό, κατ’ επέκταση αγαπώ και τον άνθρωπο, προπάντων τον άνθρωπο αφού αν δεν αγαπάς τον άνθρωπο δεν είναι δυνατόν να αγαπάς ούτε και το Θεό. Οπότε δεν υπάρχει και ωραιότερο συναίσθημα από το να κάνεις το καλό στο συνάνθρωπο σου με όποιο τρόπο περνά από το χέρι σου μια και φιλανθρωπία ξέρετε δεν είναι μόνο να δώσεις στον άλλο λίγα χρήματα, αυτό είναι το πιο εύκολο. Φιλανθρωπία επίσης είναι να ανοίγεις νέους ορίζοντες, να δημιουργείς δρόμους για να περπατήσουν πάνω τους καινούργιες ιδέες, να αποδεικνύεις τέλος πάντων την αγάπη σου έμπρακτα. Και για να την αποδείξεις πρέπει να κάνεις κι αυτό, να κάνεις κι εκείνο, να κάνεις και το άλλο… Πάνω απ’ όλα να κάνεις κι όχι να λες…

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ


Η Οικουμενικότητα του Σεβαστού γέροντα αποδεικνύεται ακράδαντα στα κηρύγματα του που μέσα τους χωρούν όλοι: Σωκράτης, Αριστείδης, Παύλος Γαλιλαίος, Παστέρ, Μέγας Αθανάσιος, Δάντης, Κέπλερ, Γκαίτε, Αχιλλέας, Ηλέκτρα, Πηνελόπη, Μπετόβεν, Αντιγόνη, Καζαντζάκης, χριστιανοί και ειδωλολάτρες, θεολόγοι και επιστήμονες, κληρικοί και λαϊκοί, αγράμματοι και μορφωμένοι, όμως και το ότι ήταν, είναι και θα παραμείνει ες αεί κρητικός ως το κόκαλο αποδεικνύεται επίσης ακράδαντα από λόγια δικά του που μέσα τους χωρά όλη η Κρήτη:

«…Το ξέρω πως η Κρήτη είναι ένα νησί και σίγουρα δεν είναι ο ομφάλιος λώρος της γης. Ο κόσμος είναι πολύ πιο μεγάλος από τη Κρήτη και ο Θεός δεν νοιάζεται μόνο για τους Κρητικούς. Όμως σιγά- σιγά με τους καιρούς η Κρήτη από νησί έγινε σημαία, σύμβολο. Μια σημαία που έχει πάνω της τον Σταυρό και την ανθρωπιά. Και η σημαία αυτή δεν απλώνεται μόνο στη Κρήτη παρά σε όλη την ανθρωπότητα.
Γιατί η κληρονομιά των παππούδων μας δεν ήταν μόνο τα σόχωρα και τα νοικοκυριά. Ήταν επίσης οι ευχές και τα εθίματα, η τιμή και ο λόγος, η πίστη και το φιλότιμο, η φρονιμάδα και η ντροπή, η ντομπροσύνη και η παλικαριά, η φιλοξενία και το σπλάχνος, όλα ετούτα τα ιερά και μεγάλα που ο Κρητικός τα λέει με μια ξεχωριστή και βαρυσήμαντη λέξη: Ανθρωπιά!…»

Από μια συνέντευξη στην Ρίκη Ματαλλιωτάκη

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1957



Το Δεκέμβριο του 1957 εξελέγη από την Ι. Σύνοδο της Εκκλησίας Κρήτης Επίσκοπος Κισάμου και Σελίνου η φωτογραφία είναι από την είσοδο του στο Καστέλλι το 1958 σαν Επίσκοπος Κισάμου & Σελίνου !

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΣΤΗΝ ΚΙΣΑΜΟ


Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών 1935


 1945 στον Παρθενώνα καθηγητής στο γυμνάσιο Κισάμου, ο δεύτερος από αριστερά είναι ο Σεβασμιώτατος..τότε Γαλανάκης Μιχάλης, οι υπόλοιποι από αριστερά:
Μαρνέλλος-Μ. Γαλανάκης-Λ. Βιδαλάκης, Φ. Δεληγιαννάκη, Γ. Στρατιδάκης, καθιστός ο Ανδρέας Ακτουδιανάκης

Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΚΙΣΑΜΟΥ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ


Ο Σεβασμιώτατος πρ. Μητροπολίτης Κισάμου & Σελίνου κ.κ. Ειρηναίος Γαλανάκης
Γεννήθηκε στο Νεροχώρι Αποκορώνου το έτος 1911.
Σπούδασε στο Ιεροδιδασκαλείο Κρήτης (1927-1931) – Στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνων (1932-1937).
Παρακολούθησε σαν μετεκπαιδευόμενος Θεολογία και Κοινωνιολογία στα καθολικά Πανεπιστήμια Λίλλης και Παρισίων.
Χρημάτισε λαϊκός καθηγητής Θεολόγος σε διάφορα Σχολεία του Νομού Χανίων (1938-1945).
Το 1946 χειροτονήθηκε Διάκονος – Πρεσβύτερος, με τον τίτλο του Αρχιμανδρίτη, στην Ι. Μονή Αγίας Τριάδος Ακρωτηρίου και τοποθετήθηκε ως Υποδιευθυντής της Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης.
Τα έτη 1950-52 παρέμεινε στη Γαλλία για ευρύτερες σπουδές.
Το Δεκέμβριο του 1957 εξελέγη από την Ι. Σύνοδο της Εκκλησίας Κρήτης Επίσκοπος Κισάμου και Σελίνου.


Επί της Αρχιερατείας του και δι’ ενεργειών του ιδρύθηκαν και οικοδομήθηκαν:
Τα μαθητικά Οικοτροφεία, (Καστέλλι, Κάντανο, Παλαιόχωρα, Κολυμπάρι, Βουκολιές κ.λ.π.)

Οι Τεχνικές Σχολές Καστελλίου, (οι Σχολές του σημερινού ΤΕΕ και ΤΕΣ Κισάμου)
Η Οικοκυρική Σχολή
Η Ορθόδοξος Ακαδημία Κρήτης (Κολυμπάρι)
Ο νέος Μητροπολιτικός Ναός Καστελλίου (Ευαγ. Θεοτόκου)
Το Αννουσάκειο Γηροκομείο – Θεραπευτήριο (Καστέλλι)
Η Σχολή Κωφαλάλων (Καστέλλι)
Τα Πνευματικά Κέντρα Κισάμου (Αγ. Σπυρίδωνος και Ευαγ. Θεοτόκου και Σπηλιάς)
Το Tυροκομείο Σκάφης Σελίνου
Το Κέντρο Αγροτικής Ανάπτυξης (Κολυμπάρι)
Το ΚΕΤΕΧ Ταυρωνίτη
Ανακαινίσθηκαν επίσης οι Ιερές Μονές Παρθενώνος και Χρυσοσκαλιτίσσης Κισάμου.


Επί Αρχιερατείας του και με τη συνεργασία άλλων κοινωνικών παραγόντων δημιουργήθηκε η μεγάλη ναυτιλιακή εταιρεία ΑΝΕΚ (Ανώνυμη Ναυτιλιακή Εταιρεία Κρήτης), η ΕΤΑΝΑΠ (Εταιρεία Αναπτύξεως Αποκορώνου), η Εταιρεία Αναπτύξεως Σελίνου, η ΑΝΕΝ (Ανώνυμη Ναυτιλιακή Εταιρεία Νότου).
Το 1971 εξελέγη από την Ι. Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Μητροπολίτης της νεοσύστατης Ελληνορθόδοξης Μητρόπολης Γερμανίας. Επί Αρχιερατείας του (1971-1981) αναγνωρίστηκε η Ελληνορθόδοξη Μητρόπολη Γερμανίας ως τρίτη επίσημη εκκλησία στη χώρα (έτος 1974), οικοδομήθηκε ο Μητροπολιτικός Ναός και το Μητροπολιτικό μέγαρο στη Βόννη, πολλοί άλλοι ναοί σε άλλα μεγάλα κέντρα της Γερμανίας.
Το 1982 ο Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης τη φροντίδα και επιμονή Κλήρου και Λαού των Επαρχιών Κισάμου και Σελίνου επανήλθε και πάλι στη Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου.
Τον Αύγουστο του 2005 υπέβαλε την παραίτησή του στην Ιερά Επαρχιακή Σύνοδο της Εκκλησίας της Κρήτης η οποία και έγινε αποδεκτή.
Ο Κλήρος και ο Λαός των Επαρχιών Κισάμου & Σελίνου τίμησαν το πρόσωπο και του έργο του παλιού Γέροντος Μητροπολίτου των με πλήθος συγκινητικών αποχαιρετιστήριων εκδηλώσεων.