Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ

Συνέχεια ΙΙΙ

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη

Η ΖΩΗ
***************************
Μα αν τόσο ποιητικά μας δίδει το Θεό ας τον ακούσουμε με πόση αισιοδοξία και ευγνωμοσύνη ομιλεί για τη ζωή και πως εκφράζει  μια άλλη θεολογία, τη θεολογία των απλών πραγμάτων. Γράφει στο βιβλίο του «Το νόημα της ζωής». Καθαροί αθώοι σαν τα παιδιά θαυμάζομε την ομορφιά του κόσμου. Τον ήλιο που ξημερώνει στη χρυσή ανατολή και βασιλεύει στην ολοπόρφυρη δύση. Τα πουλιά που κελαηδούν και τα δέντρα που σιγοψέλνουν στον αγέρα. Αγαπάμε τους γλυκούς ήχους τις καμπάνες, τα ξωκλήσια. Έχουμε ευγένεια στην καρδιά μας και οίκτο. Γινόμαστε στοχαστικοί, φιλόσοφοι, ποιητές, άγιοι, και ζούμε τη  ζωή μας σαν ένα ωραίο παραμύθι, σαν μια λιτανεία, σαν ιερό προσκύνημα κι όταν κλείνομε τα μάτια μας  μπορούμε να λέμε: Η ζωή ήταν ωραία ότι και αν είδαν τα μάτια μου. Ήταν ωραία. Και αλλού: Πόσοι μπορούν να δουν το λουλουδάκι και να ψιθυρίσουν σαν τον ταπεινό Άγιο της Ασίζης: αδερφέ λουλουδάκι; Να ο βαθύς νόμος της ζωής. Ο νόμος του σεβασμού προς ό,τι είναι υπεράνω ημών και του σεβασμού προς ό,τι είναι κάτω ημών. Ότι είναι πάνω από το κεφάλι μας, μας καλεί σε  φωτισμό και μεγαλοσύνη και ότι είναι κάτω από το κεφάλι μας, μας καλεί σε ιπποτισμό και αγάπη. Να κοιτάζεις τον ουρανό και να προσεύχεσαι, να κοιτάζεις το ταπεινό λουλουδάκι και να υποκλίνεσαι: "Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε". "Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας" θα πει ο Ελύτης.
Στην καθημερινή μας ζωή μας παρακινεί ο πνευματικός μας πατέρας: Στο χωράφι σου να μη βλέπεις μόνο σιτάρι, κρασί, λάδι, αλλά να βλέπεις και την αόρατη σιωπηλή ομορφιά του κόσμου και την παρουσία του Θεού. Πες τον καρπό που κόβεις πως τον παίρνεις από το χέρι του Θεού. Στον άρχοντα, στο δάσκαλο, στον ιερωμένο να μη βλέπεις μόνο τον υπάλληλο, τον πολιτικάντη, μα να βλέπεις το όργανο, το μεσίτη, που φέρνει το φως, τη Θεία Πρόνοια. Λυπούμαι αυτούς που ζούνε στον ωραίο κόσμο μια άθλια και κακομοιριασμένη ζωή. Λυπούμαι αυτούς που μοναδική τους ανακάλυψη είναι πως η ζωή είναι μάταιη. Τους λυπούμαι γιατί κάθονται και στενάζουν κάτω από το όμορφο δέντρο της ζωής, της χαράς ,με τα κλωνάρια της αλήθειας, με τις κορυφές της αρετής. Τους λυπούμαι γιατί δε θέλουν ,ή δε ξέρουν να σηκώσουν τα μάτια τους, να τεντωθούν λιγάκι, και να δούνε πως η ζωή δεν είναι μάταιη.
Μα για να βλέπει κανείς πλατιά και όμορφη τη ζωή πρέπει να έχει πλατιά και όμορφη την ψυχή του. Γράφει στο έργο του «Ο ποιητής των ωραίων ψυχών»: Εκείνοι που έχουν  όμορφες και δυνατές ψυχές  μπορούν από νωρίς να κοιτάξουν ως την άκρη της ζωής των, να τη μετρήσουν με γρήγορες ματιές, να ζυγιάσουν τις στερήσεις κι τις υποσχέσεις της και αφήνοντας τα φτωχικά απομεινάρια της να ζητήσουν σε ένα ωραίο έργο, σε μια θυσία  και σε μια απόκοσμη ενατένιση την υπέρτατη χαρά των  Μα, οι όμορφες και δυνατές ψυχές είναι μόνες. Ψάχνουν όμως το φίλο, το μαθητή, για  να πουν το μυστικό, να πουν το όραμα, γιατί η σκέψη που θα γεννηθεί στην ψυχή του μεγάλου, θέλει να βρει οπαδούς, βοηθούς, συνεχιστές, με επίσης όμορφες και απλές καρδιές. Να γιατί ξεκινά και ο γιος του Θεού σαν δάσκαλος και ψάχνει ψαράδες με την αγνή ψυχή, γιατί αυτές οι ψυχές δε θα αλλοιώσουν τις  μεγάλες και όμορφες ιδέες. Υπάρχει δε μια περίεργη συγκυρία υπογραμμίζει ο επίσκοπος, που ο θεός αιχμαλωτίζει κατά ένα περίεργο τρόπο τις όμορφες και δυνατές ψυχές ακόμη και στην κορυφαία στιγμή της ανταρσίας τους προς  Αυτόν, ώστε βεβαιώνεται η παραπομπή «λίθον ον αποδοκίμασαν οι οικοδομούντες εις κεφαλήν γωνίας εστήσατο.»  Και τέτοιες αντάρτισσες ψυχές ήταν ο απόστολος Παύλος και ο Πέτρος και ο ιερός Αυγουστίνος και εμείς οι ταπεινοί και απλοί σε κάποια στιγμή της ζωής μας και που κάποια περιστατικά κάποτε μας έκαναν να αναιρέσομε τις προηγούμενες απόψεις μας.. Οι όμορφες ψυχές μπορούν να μεταφέρουν όμορφες ιδέες, καθώς ο ιδέες ακολουθούν το σχήμα της καρδιάς που θα χωρέσουν. "Εκ γαρ της περισσείας καρδίας το στόμα λαλεί" τονίζει ο ιεράρχης. Μια όμορφη καρδιά θα μιλήσει όμορφα και μια χυδαία, χυδαία και μα αδειανή δεν έχει τίποτα να πει. Και όλοι  εκείνοι που για τα άγια και όμορφα πράγματα της ζωής δεν έχουν μια λέξη να πουν ή έστω μιλούνε αδέξια και κακορίζικα μας δείχνουν τη μετριότητα και τη φτώχεια της ψυχής τους, άλλωστε ό,τι ωραίο υπάρχει στον πολιτισμό της ανθρωπότητας δεν είναι τίποτε άλλο από το έργο από όμορφες ψυχές που μίλησαν και έπραξαν από το περίσσευμα τους. Όσοι έχετε μεγάλες καρδιές σκορπάτε το περίσσευμα τους με λόγια και έργα στη ζωή που έχει τόση αθλιότητα και φτώχια. Κι εσείς που χυδαιολογείτε  μην ξεχνάτε πως δίδετε το δικαίωμα να χαραχτηριστεί άσχημα το περίσσευμα σας.

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ ΙΙ

Συνέχεια ΙΙ 
Γραφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Η ΕΞΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
 ************************************
Ας προσέξομε, όμως, τη συγκλονιστική επισήμανση του Ιεράρχη μας: «Το αμάρτημα του σύγχρονου ανθρώπου είναι ότι έδιωξε το Θεό από τον κόσμο, από τη ζωή. Τον ξόρισε στις άγονες ερημιές και πάνω στα ψηλά σύννεφα, για να του στέλνει εκεί νωθρές προσευχές και ψαλμωδίες του ή και τις βλαστήμιες του. Και τα άλλα τις πολιτείες, τα χωριά, τα εργοστάσια, τα άφησε να τα ορίζει ο άνθρωπος. Κάποτε αν θέλεις να έρχεσαι Κύριε εμείς σου βρίσκομε, ένα σοβαρό τόπο, μια εκκλησία, ένα κοιμητήρι. Μα αυτό είναι το έγκλημα, η αποκοπή του θεού από τον καθημερινό παλμό της ζωής. Έγκλημα που εργάστηκαν εχθροί και φίλοι του Θεού, χωρίς να το καταλάβουν, καθώς συχνά μιλούν χρησιμοποιώντας ένα τυποποιημένο εκκλησιαστικό ύφος. Ο λόγος του θεού χρειάζεται απέριττα λόγια, ώστε να αγγίζει τις καρδιές να απηχεί στα προβλήματα και στις νοσταλγίες των ανθρώπων, να πνευματοποιεί τα βήματα του ανθρώπου και «πνεύματι ηγεμονικώ» να στηρίζει τον άνθρωπο. Γι αυτό συχνά τονίζει ο σεβάσμιος γέρων: Η διδασκαλία, είτε από τον άμβωνα, είτε από τη σχολική έδρα, είτε από τις σελίδες ενός βιβλίου πρέπει πρώτα να απευθύνεται στην καρδιά. Χτυπήστε στην καρδιά και το μυαλό θα ακούσει και θα ανοίξει»
Ο ΚΟΣΜΟΣ
**********************************
Πολλές φορές θέλοντας να αποσύρομαι ευθύνες για παραλείψεις μας, διαμαρτυρόμαστε για τα κακά του κόσμου: Να τι έχει να μας απαντήσει ο Ιεράρχης: «Αυτός είναι ο κόσμος, ο μεγάλος κόσμος, που με τη φιγούρα του και τον όγκο του φράζει τους ωραίους δρόμους  της ζωής. Κλείνει τα ψηλά παράθυρα που ανοίγονται στον ουρανό. Αυτός ο κόσμος φαρμάκεψε τους σοφούς του, έκαψε τους αγίους του, σταύρωσε το θεό του, μα μέσα σε αυτό τον κόσμο πρέπει να προσθέσομε και τους εαυτούς μας. Ο εαυτός μας αθροίζεται και αυτός μέσα στο καλό και μέσα στο κακό. Και αυτός παρασύρεται και αυτός μεταβάλλεται. Ο Χριστός όμως είπε: «Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα» τον κόσμο. Αντισταθείτε, λοιπόν, παιδιά μου. Αγωνισθείτε να περάσετε μέσα από τη ασχήμια του κόσμου και να μη λερωθείτε, μα να απλώσετε εσείς την ομορφιά σας σε ό,τι λερώνει. Να ξεκόβεις και να χωρίζεις από τον κόσμο μα πάλι να γυρίζεις να τον αγκαλιάζεις με την αγάπη σου. Να κάνεις φιλίες, δεσμούς, παζάρια με τον κόσμο μα μην του πουλήσεις την ψυχή σου.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ

....του Κισάμου και Σελίνου

Μια ανθολόγηση απόψεων και διδαγμάτων από το συγγραφικό έργο και τη διδασκαλία του Ιεράρχη από την φιλόλογο Δεσποτάκη Ευτυχία.
Η ΑΦΟΡΜΗ 
Το «Μεγάλο και Σπουδαίο» στη χριστιανική διδασκαλία σηματοδοτείται με τη δύναμη της Πίστης. Οι Χριστιανοί Πατέρες, επίσκοποι, Άγιοι υπερίσχυσαν των Εθνικών φιλοσόφων και ρητόρων με άνεση. Με την πίστη απλώνεται ο Θείος Λόγος στην οικουμένη και η αληθινή μόρφωση αρχίζει από την πίστη και το σεβασμό στο Θεό. «Η όντως σοφία και «η όντως παίδευσις ουδέν έτερον εστί ή ο Θεού φόβος», λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Συνεχίζει όμως: «Και μη νομίζει κάποιος, ότι λέγω οι παίδες να μένουν αμαθείς και μόνο με το φόβο του Θεού. Τουναντίον αν κάποιος μπορεί επί πλέον να μορφώσει τα παιδιά του, δε θα ήθελα να τον εμποδίσω να το πράξει και αυτό με περίσσεια….» 
Σαν άλλος Χρυσόστομος, ο δικός μας διδάσκαλος ιεράρχης Ειρηναίος επεδίωξε με τη διδασκαλία του, ο ηθικός λόγος, ο θείος λόγος και ο πρακτικός λόγος να λειτουργήσουν ευεργετικά στην ψυχή και στη ζωή των ανθρώπων.
«Ψυχή ευλογημένη πορεύεται απλός και πεποιθώς», άνοιξε και ακολούθησε δρόμο ζωής και δίδαξε και μας, σαν έφηβους, σαν νέους σαν συζύγους, σαν γονείς, σαν δασκάλους, σαν Έλληνες πολίτες
Δίδασκε άλλοτε μέσα από τις ακολουθίες και τα μυστήρια της ορθόδοξης παράδοσης μας, άλλοτε από την έδρα του σχολείου, άλλοτε από την φιλόξενη αυλή του, κάποια Σαββατόβραδα, ή σχολόβραδα, άλλοτε με τον περίπατο του στην αγορά μας, άλλοτε από το φιλόξενο τραπέζι του, άλλοτε σε κατ΄ιδίαν συζητήσεις, που άνθρωποι επιζητούσαν για ανακούφιση και τέλος με το πλούσιο συγγραφικό του έργο. Με το γραπτό και προφορικό του λόγο μόρφωσε την εικόνα του θεού, σάρκωσε το Λόγο του θεού στις ψυχές των ανθρώπων, που τον άκουσαν και δίδαξε δρόμο αλήθειας.
Τύχη αγαθή, από την εφηβεία μου μέχρι το τέλος της εκπαιδευτικής μου σταδιοδρομίας  ο λόγος του ιεράρχη επέδρασε ευεργετικά και στη δική μου ζωή. Αυτό μου δίδει το δικαίωμα να επιχειρήσω μια σύντομη ανθολόγηση από τον γραπτό και προφορικό λόγο του. Στόχος μου η αναφορά για το τι ακούσαμε, τι διαβάσαμε, τι μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια της συναναστροφής με τον Ιεράρχη. Σκοπός, η υπόμνηση για το πώς ο χριστιανικός λόγος δοσμένος μέσα από όμορφες και δυνατές ψυχές μπορεί να παιδαγωγήσει τον άνθρωπο. Αλλά ο λόγος πολύς και πλούσιος και η γράφουσα ζητά κάθε επιείκεια για αστοχίες.
Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ
*****************************************
Όταν η γενιά μου ήταν στην εφηβεία στη δεκαετία του 60 είχαμε την τύχη να μας συνοδεύσει ο παιδαγωγικός λόγος του Ιεράρχη Ειρηναίου. Είμαστε τότε μια γενιά με συντηρητικές αρχές, όπως και οι γονείς μας, με στενότερη σχέση προς τη εκκλησία από ό,τι τα σημερινά παιδιά. Ο εκκλησιασμός της Κυριακής με το σχολείο, ο εσπερινοί, οι Χαιρετισμοί, οι Αγρυπνίες, οι ομιλίες στο ενοριακό μας κέντρο, η ανοικοδόμηση του οποίου ήταν από τα πρώτα μελήματα του δεσπότη, το κατηχητικό σχολείο ήταν συνήθειες περίπου επιβεβλημένες, άλλοτε από πίστη,...........
...... άλλοτε για λόγους επιμόρφωσης, άλλοτε σαν προέκταση της περιορισμένης τότε κοινωνικής μας ζωής.
Είναι γεγονός όμως, δεν ήταν λίγες οι φορές που δυσφορούσαμε. Ο λόγος της εκκλησίας ακουγόταν τυπικός και ξηρός, μας άφηνε διάφορους ή μας κούραζε. Άλλοτε πάλι μας γέμιζε φόβο και ενοχές απέναντι στο Θεό και τους αγίους, καθώς η φαντασία μας περίσσια έπλαθε τα μαρτύρια τους, τα βασανιστήρια της κόλασης και τους πειρασμούς. Πολλά τα αναπάντητα ερωτήματα και οι αμφιβολίες: Τι είναι ο Θεός,......

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Ο Γέρων Ειρηναίος σε βαθύ γήρας πλέον, ανάμεσα  ουρανού και γης είναι Ιδέα, Φως, όπως πάντα ανέδιδε φως για να φωτίσει ανθρώπους και τόπους, για να σε οδηγήσει με ένα μαγικό τρόπο στο Θεό.
Βρέθηκα στην εκκλησία, διαβάστηκε μια ευχή υπέρ  υγείας αυτού. Ήρθαν στο νου μου αναμνήσεις, που άφησε η αρχιερατεία του και η διδασκαλία του στον τόπο, μια στενή γειτονία σαράντα και πλέον ετών και η συνεργασία μας στο σχολείο. Ο Ειρηναίος δάσκαλος κι αυτός αγαπούσε τους δασκάλους και κατανοούσε το δύσκολο έργο τους.
Μικρά περιστατικά και απλές κουβέντες του που είχα την τύχη να ζήσω και να ακούσω και που ήταν μεγάλα μηνύματα, στήριξης ζωής, καταθέτω σήμερα σε αυτό το κείμενο. Μέσα από αυτά διαφαίνεται  ο καθημερινός, ο απλός, Ειρηναίος. Ο Μεγάλος Δεσπότης, όσο ήταν θαυμαστής των μεγάλων και ιερών πραγμάτων και ήθελε να σε  ανεβάσει σε αυτά, άλλο τόσο ήξερε να χαμηλώνει και να αξιολογεί το ελάχιστο, να ακούει να κατανοεί, να οδηγεί και να συγχωρεί.
Όπως συνομιλούσε με διακεκριμένους και υψηλά ιστάμενους, άλλο τόσο συνομιλούσε και με τους  απλοϊκούς και αφανείς. Μου έλεγε η Ελισάβετ η Γερμανίδα που ερχόταν συχνά στη Μητρόπολη: «Αυτός ο  beshop (δεσπότης) έχει ένα πολύ μεγάλο αυτί και μπορεί να ακούει όλους»
«Καλύτερα  να ξεκινούμε παιδί μου με θετική άποψη για τον άλλο και καλύτερα να μας διαψεύσει αυτός παρά να διαψευσθούμε εμείς» απαντούσε όταν οι άλλοι ήμασταν επιφυλακτικοί και δύσπιστοι για κάποιο  άλλον.
Συνομιλούσαμε μια μέρα στο δρόμο. Ξάφνου περνά μπροστά μας ένας νέος έφηβος με τη μηχανή του, κάνει μια σούζα, αγνοώντας πρόσωπα και σχήματα. Ο Δεσπότης σηκώνει το χέρι τον χαιρετά και συνεχίζοντας τη κουβέντα μας μου λέει «Βλέπεις παιδί μου αυτός είναι κι αυτουνού ο χαιρετισμός του …μόνο να μη παθαίνουν κακό τα παιδιά μας με τις νεανικές τρέλες τους.»
Μεγάλη γιορτή  στον μητροπολιτικό ναό της Ευαγγελίστριας. Πολύς κόσμος επίσημοι και μη. Ο Γέρων δεσπότης μοιράζει το αντίδωρο, πλησιάζω και τείνω το χέρι. Αντί το ευλογία Κυρίου…. Μου ψιθυρίζει: «Παιδί μου η κοπέλα η Μαρία, η Αλβανίδα έχει πρόβλημα στο σχολείο, φρόντισε το ….»
Συχνά περνούσε όλη την ημέρα του σε κάποιο σχολείο Γυμνάσιο ή Λύκειο. Μπαινόβγαινε κανονικά στην τάξη έκανε τη διδασκαλία του και βγαίνοντας μας έλεγε αστειευόμενος «εγώ τώρα σε ποιο βιβλίο θα υπογράψω» και
φεύγοντας μας έλεγε σε καθηγητές και μαθητές «εγώ έρχομαι στο σπίτι σας να έρχεστε κι εσείς στο δικό μας άμα λειτουργούμε»
Ανήσυχος για τον πολυθόρυβο τρόπο ζωής από τον κατακλυσμό εικόνων και ήχων και βλέποντας την αδυναμία των παιδιών να συγκεντρωθούν τα προέτρεπε να μάθουν να ακούνε τον άλλο ,κάποιες ώρες να ηρεμούν και τους έλεγε πως το διάβασμα ενός καλού αναγνώσματος είναι σαν μια προσευχή.
 Μικρός ο τόπος μας, το Καστέλι τότε, η Κίσαμος σήμερα έκανε ό,τι μπορούσε για να τον αναδείξει  και να ανεβάσει τους ανθρώπους του σε όλη τη δεκαετία του 60.΄Θυμάμαι στη επίσκεψη ....
..ενός  υπουργού, την προσφώνηση και την παράκληση του: «Κύριε Υπουργέ επειδή είμαστε στη Δύση μη μας αφήσετε να δύσομε».
Όταν ήθελε να υλοποιήσει μια καινούρια ιδέα καλούσε τους ανθρώπους της τοπικής κοινωνίας όλους στο ενοριακό κέντρο άρχοντες και μη, εξέθετε τη γνώμη άκουγε απόψεις και ζητούσε  βοήθεια για την υλοποίηση της καινούριας ιδέας. Πάντα καλούσε και τους φοιτητές και τα παιδιά των δύο μεγαλύτερων τάξεων του Λυκείου. Το ίδιο συνέβαινε και όταν κάτι άσχημο συνέβαινε στην κοινωνία μας, έπρεπε να συζητηθεί, γιατί υποτίθεται όλοι έχουν ευθύνη σε ένα τόπο.
Έτσι θυμάμαι σε μια τέτοια συγκέντρωση μας είπε: «Ξέρετε  σε άλλα μέρη στην Ελλάδα και στην Ευρώπη διοργανώνουν μια φορά το χρόνο μια σειρά εορτών, κάτι σαν φεστιβάλ με πνευματικές και ψυχαγωγικές εκδηλώσεις. Θα μπορούσαμε κι εμείς εδώ στην Κίσαμο να οργανώσουμε τέτοιες εκδηλώσεις, να αναδείξομε την τοπική μας ιστορία και παράδοση, τα προϊόντα μας».
«Παιδιά μου κάθε εκδήλωση, όμως πρέπει να έχει και πνευματικό και ψυχαγωγικό μέρος. Οι άνθρωποι πρέπει να ακονίζουν και το μυαλό τους όχι μόνο τα δόντια στο φαΐ και τα πόδια στο χορό»
Ήταν η ιδέα για να θεσπιστούν τα Γραμβούσια και να αναδειχθεί η τοπική ιστορία. Ξεκινούσαν με ένα βυζαντινό εσπερινό με ιερείς όλης της επαρχίας στην πλατεία του Μιχαήλ Αρχαγγέλου, ακολουθούσαν αναπαραστάσεις ιστορικές, φιλοξενία συνεδρίων και τελείωναν με τη γιορτή του κρασιού. Ιδιαίτερα κάλεσε τις γυναίκες των τοπικών συλλόγων για συμμετοχή.
«Ξέρω ότι φτιάχνετε όμορφα πράγματα με το βελόνι και τον αργαλειό σας γιατί να μην τα δείξετε στον κόσμο και στους ξένους μας» και υλοποιείται η ιδέα και καθιερώνεται η έκθεση εργόχειρων. και θαύμασαν οι Ευρωπαίοι επισκέπτες και του είπαν αυτό που συχνά επαναλάμβανε «ξέραμε ότι έχετε σπουδαίους άνδρες αλλά τώρα βλέπομε ότι έχετε και σπουδαίες γυναίκες».
 Βρέθηκα καλεσμένη στη βάφτιση  μιας μικρής  που το μυστήριο τελέσθηκε από το Δεσπότη Ειρηναίο. Στο τέλος την πήρε τη σήκωσε ψηλά ύστερα την έβαλε στο ιερό. Κάποιοι ψιθύρισαν ότι είναι κορίτσι. Και απάντησε. «Γι αυτό ακριβώς την έβαλα κι εγώ στο ιερό, γιατί έχει μεγάλο και σπουδαίο ρόλο μπροστά της. Άποψη και πιστεύω του πάντα κάθε γυναίκα μητέρα είναι παρθένα καθαγιασμένη
Αξίζει να αναφερθεί ο τρόπος που σε άλλη συγκέντρωση της τοπικής κοινωνίας παρουσίασε την απόφαση να στηρίξει τους ανθρώπους που είχαν την πρωτοβουλία για την  Α.Ν.Ε.Κ.
Θυμάμαι ξεκίνησε έτσι :
«Κάποια μέρα ο πατέρας μου ήθελε να πουλήσει ένα  γουρουνάκι για σφάξιμο και έπρεπε να πάει από το χωριό μας στα Χανιά. Ένας χωριανός του όμως του λέει «Γιωργάκη απου πουλεί στην πόρτα του πουλεί  στη Βενετία.» Θα βρούμε εδώ στο χωριό μας πελάτες πρώτα και θα το σφάξομε εδώ και έτσι και έγινε» Και σκέφτηκα και εγώ. Γιατί να ζητούμε από άλλους πλοία και να μην αποκτήσομε όλοι μαζί βοηθώντας  τα δικά μας. Να ήταν συμβολική η παροιμία Ο στόλος της ΑΝΕΚ αρμενίζει ως τη Βενετία.
Κάθε καλοκαίρι κυρίως τον Αύγουστο, κατασκηνώσεις με παιδιά από όλο τον κόσμο φιλοξενούνταν στα Οικοτροφεία της Μητροπόλεως. Ο Δεσπότης καλούσε και εμάς τα ντόπια παιδιά για να γνωριζόμαστε  με τα ξένα και να εξασκούμαστε στη γλώσσα. Ένα Αύγουστο μήνα μας συγκεντρώνει  όλα τα παιδιά και μας λέει «ο άνθρωπος από όπου περνά πρέπει κάτι να αφήνει καλό για να τον θυμούνται, γι αυτό και εσείς όλα τα παιδιά από αύριο  θα βοηθάτε τον κύριο Θεοχάρη που μας έχει κτίσει όλα εδώ γύρω να κτίσετε ένα εκκλησάκι εδώ στην αυλή του οικοτροφείου και επειδή είστε παιδιά από όλη την οικουμένη θα το αφιερώσομε στον Άγιο Οικουμένιο». Έτσι κάθε μέρα όλοι κατασκηνωτές και μη κουβαλώντας πέτρες νερό βοηθώντας και βασανίζοντας τον μακαριστό κ.Θεοχάρη τον Πατεράκη κτίσαμε τον Αγιο Οικουμένιο με παιδιά από όλη τη οικουμένη.
Πάντα μεγάλη η έγνοια του για τα παιδιά και το μέλλον τους. Αξέχαστο παραμένει για τους εκάστοτε  τελειόφοιτους μαθητές του Λυκείου, το Δείπνο που παρέθετε προς τιμή τους την τελευταία μέρα των εξετάσεων, συνήθως κάτω από την κληματαριά της αυλής του. Προσκεκλημένοι Λυκειάρχης και καθηγητές επίσης. Μας αποκαλούσε ακαδημαικούς πολίτες πλέον, έδιδε την ευχή του και τις υποθήκες του για την πορεία της ζωής μας. Ένας από τους τελειόφοιτους με σύντομη ομιλία του ευχαριστούσε και υπέσχετο τα καλύτερα. Νιώθαμε τόσο σπουδαίοι.
Μια μέρα λέει στον πατέρα μου  καθώς κουβέντιαζαν σα γείτονες στον περίβολο:
Γείτονα κ. Ευθυμάκη επειδή το δρομάκι που οδηγεί στο οικοτροφείο είναι πολύ στενό θα μου κάνεις τη χάρη να μετακινήσεις τον τοίχο σου, ένα μέτρο παρά μέσα να φαρδύνει λίγο η είσοδος του οικοτροφείου: Και πως μπορούσε να το αρνηθεί ο γείτονας. Κατά την εξόδιο ακολουθία του πατέρα τον  ευχαρίστησε δημόσια, τον κατέταξε στους πρώτους αφανείς δωρητές της Μητρόπολης και του έργου του και αναφέρθηκε στη σημασία της καλής γειτονίας.
Είχε πάντα τον τρόπο  της αγιοσύνης να πείθει, όπως έπεισε και τον Δωρητή Ανουσάκη να μη ντύσει με χρυσό τον Άγιο Σπυρίδωνα:
«Έχει φόρεμα ο Άγιος καλό και ασημένιο, με τα χρήματα που θα δωρήσεις θα φτιάξομε γηροκομείο, να ζεστάνομε τους γέροντες μας»
Ο Δεσπότης Ειρηναίος έσκαβε συχνά τον κήπο του και μάλιστα αναγνωρίζαμε τις σκαπετιές του, αραιές  με παράξενο ήχο και συνήθως νωρίς το απόγευμα. Όταν μάζευε τα κηπικά του μας έλεγε «όταν το κόβεις από τη μάνα είναι σα να το παίρνεις από το χέρι του Θεού. Όταν το παίρνεις από τη σακκούλα του μανάβη δε λέει τίποτε. Οδηγείτε πάντα τα παιδιά σας στους κήπους να μαθαίνουν τη φύση.» Και την κληματαριά του φρόντιζε, όμως πάντα παράγγελνε να του αφήνομε ένα κλήμα από τη δική μας κληματαριά να φτάνει μέχρι τη δική του γιατί είχε πιο νόστιμα φύλλα: «για τα ντολμαδάκια παιδί μου, Γιώργο που φτιάχνει η Ασπασία και άρέσουν σε όλους και στους μουσαφίρηδες μας
Ο Γέρων Ειρηναίος παραιτήθηκε το 2005, ήταν φυσικό, αλλά όχι εύκολο. Μετά την παραίτηση του, παραβρέθηκε σε πολλές εκδηλώσεις στην Κίσαμο. Σε μια απ άυτές έτυχε να καθόμαστε κοντά του  μια συντροφιά, κουβεντιάζαμε μας ρωτούσε διάφορα κάποια στιγμή με το χιούμορ που τον διέκρινε άρχισε να διηγείται: «Μια φορά, που λέτε ήταν ένας βοσκός και επούλησε τα πρόβατα του ύστερα τα αναζητούσε και πήγαινε κάθε μέρα στην απέναντι πλαγιά και γροίκα τα κουδούνια τονε…….» έπεσε λίγη σιωπή.
Με την ευκαιρία της εορτής αναλαμπές από το παρελθόν φώτισαν το παρόν σπόροι που έχουν ανθίσει φωτίστηκαν.
Εξαιρετική η απόφαση του νυν επισκόπου μας κ.Αμφιλοχίου  και χαιρετίζεται ιδιαίτερα  για την μετασκευή του οικοτροφείου θηλέων σε χώρο που θα κατοικεί η ιδέα Ειρηναίος πλάι εκεί στον Άγιο Οικουμένιο!

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ

Λίγο πριν φύγει απο την Γερμανία με τον πρόξενο μας εκέι τότε κ. Φρυδά
Φτάνει στο αεροδρόμιο Νίκος Καζαντζάκης όπου τον υποδέχονται πλήθος Καστελλιανών.