Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

5 ΣΠΑΝΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ

Είναι ωραίο πράγμα να κτίζει κανείς τον τέλειο άνθρωπο και να νοιώθει τη γοητεία του, κι αυτή τη σημασία έχουνε τα λόγια του Μενάνδρου : «Ως χαρίεν εσθ’ άνθρωπος αν άνθρωπος ή». ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ 
Οι φωτογραφίες είναι από την προσωπική συλλογή του αγιογράφου Νίκου Γιαννακάκη!

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

Η ΠΑΛΑΜΗ


Πολλές φορές, ο σεβασμιότατος τ. μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου Ειρηναίος έλεγε αστειευόμενος σε όποιον ισχυρό, υπουργό, βουλευτή, στρατηγό έσκυβε να ασπαστεί το χέρι του για να πάρει την ευλογία του, «δίνω το χέρι με την παλάμη προς τα κάτω, αλλά όποιος θέλει να βοηθήσει το έργο που πασχίζουμε να κάνουμε για χάρη των άπορων και των αδύναμων, πρέπει να φροντίσει να βρούμε χρήματα για να γεμίσουμε την παλάμη όταν αυτή είναι προς τα πάνω».
Μου το έστειλε ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΜΑΡΚΑΚΗΣ

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ Ο ΚΙΣΑΜΟΥ


Ο Χριστός γεννήθηκε στο στάβλο της Βηθλεέμ, έφαγε το κρίθινο ψωμί και τα πικρά χόρτα της Ναζαρέτ, ήπιε το κρασί της Κανά, περπάτησε στα μαγευτικά ακρογιάλια της Λίμνης, μίλησε με τους ψαράδες και τους Φαρισαίους, μπήκε στα σπίτια των αμαρτωλών, δέχτηκε φιλιά και φτυσίματα, αγαπήθηκε και μισήθηκε, σταυρώθηκε και θάφτηκε μέσα βαθιά στη γη σ’ ένα μνήμα. Μα ύστερα αναστήθηκε. Ο Άχραντος λόγος των Ουρανών κατέβηκε χαμηλά κι άγγιξε παντού τη βαριά σάρκα της γης μα δε λερώθηκε καθόλου και δεν έχασε τίποτα από το υπερκόσμιο μεγαλείο Του. Γύρισε το ίδιο πάναγνος στους καθαρούς Του κόσμους για να μας δείχνει αιώνια την άνοδο και την πορεία προς τα Ε π ά ν ω !

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ 100 ΧΡΟΝΩΝ

…Σου ‘ρχεται να πετάξεις ψηλά
και από κει να μοιράσεις δωρεάν
την ψυχή σου…
Οδ. Ελύτης

Δεν ανήκω στους πιστούς της εκκλησίας, ούτε συχνά εκκλησιάζομαι. Όμως ο γέροντας Ειρηναίος δηλώσας ότι παραιτείται από τον επισκοπικό θρόνο πριν μερικά χρόνια θα λειτουργούσε μια από τις τελευταίες του φορές σε εξωκλήσι στην Κίσσαμο Χανίων. Ο δρόμος με έφερε μέσα στο εκκλησάκι, στο ‘’κήρυγμα’’.
Μπαίνοντας στην εκκλησία, ένοιωσα αμέσως κάτι το μυστηριακό.
Όλο το εκκλησίασμα έψαλλε, μαζί με τον Επίσκοπο, σύψυχα, αυθόρμητα, με μια βαθιά μνήμη των προγονικών, των ιερών, των απαράγραπτων, των απαραβίαστων. Και ο ψιθυριστός ψαλμός, ανεβαίνοντας μαζί με το λιβάνι, ακουγόταν στα πέρατα.
Όταν τελείωσε η λειτουργία, ο σοφός γέροντας άρχισε να μιλά στο εκκλησίασμα. Όχι σαν ιεροκήρυκας, με λόγο στομφώδη, προστακτικό, κυριαρχικό, πατερναλιστικό. Αλλά σαν πατέρας, σαν φίλος. Με λόγια ψιθυριστά, παραινετικά, χωρίς να ‘’εξηγεί’’, να ‘’αποκαλύπτει’’, να ‘’μελλοντολογεί’’, να ‘’κηρύττει’’.
Τα λόγια του ήταν οραματικά, βιωματικά, έβγαιναν ‘’από μέσα’’.
Ήταν ολόκληρος μια τρεμάμενη φλογίτσα από ένα κερί που λιώνει. Χαμηλόφωνος, κεντρομόλος, εσωτερικόστροφος, υπαρξιακός , εξαυλωμένος. Ο λόγος του στεναγμός, λυγμός, μα και λεπίδα.
Αφανάτιστος αλλά στέρεος. Να γιατί τον λατρεύουν οι άνθρωποι στην Κρήτη. Όταν τον βρήκε το ‘’γήρας’’, παραιτούμενος από τον επισκοπικό θρόνο-χωρίς σύνταξη αφού πρόκειται για ισόβια θέση-επέστρεψε στο σκούφο του και στο τριμμένο ράσο. Στις μεγάλες του αγάπες δηλαδή. Εκεί κατοικεί ο Ειρηναίος. Στο λίγο, στο ελάχιστο, στο τίποτα. Δηλαδή στο παν. Δεν του ανήκει τίποτα, γι αυτό του ανήκουν τα πάντα. Ο Ειρηναίος δεν λέει το καλό, αλλά το πράττει. Γι αυτό είναι ταγός, ηγέτης, φάρος πνευματικότητας και στοχασμού, αποκούμπι ολόκληρης της Κρήτης.
Αν δεν αντιμετωπίσουμε την κόλαση που ζούμε, δεν υπάρχει παράδεισος, λέει οΕιρηναίος. Το οραματικό του κοινωνικό έργο (ΑΝΕΚ, ΕΤΑΝΑΠ, γηροκομείο Καστελίου, Ίδρυμα Αγ. Σοφία, κ.λ.π.) είναι τεράστιο.
Άνθρωπος ανοιχτών οριζόντων, ευφυής, πρωτοπόρος, ριζοσπάστης, ανήσυχος.
Ανοιχτός σε όλα τα ρεύματα σκέψης, γήινος, αγωνιστής και αγωνιώδης.
Όταν ο Ειρηναίος μιλά για τη γη, τα ζώα, το χωράφι, τα σπαρτά, τα λόγια του παίρνουν συμπαντική διάσταση, αγγίζουν την ουσία των πραγμάτων. Ένας θρησκευτικός ηγέτης αλλά και ένας κοινωνικός οραματιστής. Όταν σχεδιάζει, σε παρασύρει, σε εμπνέει. Ένας νέος 100 ετών. Η μορφή του ασκητική, εξαυλωμένη, δείχνει το δρόμο και την μέθοδο, πώς η ύλη γίνεται πνεύμα… Ένας φάρος που αναβοσβήνει και δείχνει το πέρασμα… Στις μέρες που ζούμε.
πυξιδα

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΗΜΑΔΕΨΕ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

...Ωστόσο τα σπίτια συμμαζεύανε τους ανθρώπους των γύρω από το πασχαλινό τραπέζι και κάνανε την οικογενειακή μυσταγωγία: Ο παππούς, η γιαγιά, το αντρόγυνο, τα εγγονάκια, δισέγγονα πολλές φορές, κι ύστερα οι άλλοι. Οι συμπέθεροι, οι κουνιάδοι, οι σύντεκνοι, οι φαμέγιοι, οι φίλοι κι οι αδερφοχτοί, όλοι γύρω από το τραπέζι της γιορτής και της χαράς. Έτρωγαν το φαγητό με την αρχοντιά των Κρητικών εθίμων κι έπιναν το κρασί μ' ευχές κι εγκάρδιες συγκινήσεις: "Χρόνια πολλά, πατέρα!". "Να χαρείτε το στεφάνι σας παιδιά μου!". "Με το καλό να 'ρθουνε κι οι ξενιτεμένοι μας!", "Ο θεός να συγχωρέσει των αποθαμένων μας!!!".
Συχνά μαζί με το κρασί πίνανε και τα δάκρυα που κυλούσαν κρυφά από τα μάτια των, για εκείνους που λείπαν στον κάτω κόσμο και στην ξενιτιά...
Ειρηναίος Γαλανάκης: "Χρονιάρες Μέρες"
(Από το βιβλίο "Ο Χριστός σημάδεψε την Κρήτη".

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

ΡΙΖΙΤΙΚΟ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Τα ριζίτικα τραγούδια εκφράζουν τα αισθήματα ολόκληρου του Κρητικού λαού, ολόκληρης της Κρήτης. Είναι λογοτεχνικά μνημεία που συνδυάζουν το ηρωικό και λυρικό περιεχόμενο με την στιχουργική τεχνική. Σύμφωνα με εκτιμήσεις παλαιότερων ερευνητών γεννήθηκαν τον 9ο μ.Χ. αιώνα, στις ρίζες των βουνών - κυρίως των Λευκών Ορέων - από όπου πήραν το όνομά τους και σιγά - σιγά εξαπλώθηκαν σε ολόκληρο το νησί. Έχουν τη σφραγίδα της κρητικής γνησιότητας γιατί ταυτίστηκαν με την αδούλωτη και ευαίσθητη ψυχή του ορεσίβιου κρητικού. Αργότερα συνεχίστηκε, και συνεχίζεται ως σήμερα η δημιουργία ριζίτικων τραγουδιών που εξυμνούν τη φύση, τις επαναστάσεις, τους ηρωισμούς, τη θρησκεία, την οικογένεια, τον έρωτα κ.α.

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ

ΜΗΤΡΟΠOΛΙΤΗ. ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ ΓΑΛΑΝΑΚΗ:
ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ.
Ο Σεβασμιότατος Ειρηναίος (κατά κόσμον Μιχαήλ) Γαλανάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Νεροχώρι τ’ Αποκόρωνα, ένα τυπικό χωριό της Κρητικής Υπαίθρου, κι εβίωσε τον παραδοσιακό πολιτισμό της αγροτικής προβιομηχανικής κοινωνίας. Τον πολιτισμό αυτόν που γνώρισε, αναπλάθει αριστοτεχνικά με την πέννα του. Θυμάται και στοχάζεται. Στοχάζεται πως το «φέραν οι καιροί κι οι βουλισμένοι χρόνοι» και τα πάνω ήρθανε κάτω. Πως τα πολύβουα Κρητικά χωριά ρημάξανε, πως άλλαξε ριζικά ο τρόπος ζωής των λιγοστών κατοίκων τους, πως πάει να χαθεί οριστικά η λεβεντιά κι η ανθρωπιά, το φιλότιμο κι η περηφάνεια. Κι αγωνιά κι αγωνίζεται για το μέλλον του τόπου του κι ελπίζει πως κάτι μπορεί να σωθεί.
Οι εξελίξεις όμως είναι ραγδαίες, καταλυτικές, και πολύ φοβούμαι αναπότρεπτες. Έτσι, αγαπητέ αναγνώστη, «αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις…!». Οι κοινωνικές συνθήκες ανατράπηκαν εκ βάθρων. Αλλ’, αλήθεια, γιατί τόση καταβαράθρωση, γιατί τόσος «τσουρισμός» όλων των αξιών του παραδοσιακού αγροτικού βίου; Ο κύριος υπεύθυνος βρίσκεται όπως στις μαγικές εικόνες των παιδικών περιοδικών: - Μα, μόλις σας τον είπα…!
Είναι ο τουρισμός ή τσουρισμός, όπως τον λέει ο λαός μας με την αμίμητη λογοπαικτική του διάθεση. Είναι λυπηρό, μα δυστυχώς η σκληρή αλήθεια: « Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες / ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιασήριο / τώρα αποτσίγαρα πετάνε οι τουρίστες …», γιανά σταθώ μόνο σε μια στροφή (που μιλεί για ιεροσυλία) του μελαγχολικού τραγουδιού σε στίχους του Ν. Γκάτσου.
«Κρατήστε, παιδιά μου, την ιερή κληρονομιά της Κρήτης. Στους ώμους σας, στο μυαλό σας και στην καρδιά σας κρατήστε το χρέος της Κρήτης» είναι η αγωνιώδης πατρική έκκληση του Σεβασμιώτατου (σελ. 56). Θα συμπλήρωνα, για όλα εκείνα που «ανεπαισθήτως» αφήκαμε να χαθούν, με τον βροντώδη σικελιανικό λόγο: «Ομπρός βοηθάτε να σηκωσουμε τον ήλιο… να τόνε βγάλουμε από την λάσπη..».
     Μιλήσαμε παραπάνω για τον τρόπο τον αριστοτεχνικό που ο χαρισματικός Δεσπότης χειρίζεται τον λόγο. Είναι ο γνώριμός μας από το προηγούμενο σημαδιακό βιβλίο του: «Ο Χριστός σημάδεψε την Κρήτη, Αθήναι 1969» κι άλλα σποραδικά δημοσιεύματά του [6], με τα οποία επάξια απέκτησε «ένα στασίδι στην εκκλησιά της Κρητικής λαογραφίας [7]» (γιανά παραφράσω μιαν έκφραση θυμόσοφου λαϊκού βάρδου [= Γ. Μπιθικώτσης, «Τα Νέα», 3-10-1987, σελ. 23]), πλάι στον Γιάνναρη και στον Βλαστό, στον Καλαϊσάκη και στον Κριάρη.
Ο λόγος του απέριττος, χωρίς εκζητήσεις γλωσσικές, ανεπιτήδευτος, μιλεί κατευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη. Συνταιριάζει καίρια το βιβλικό ρητό με τον δημώδη στίχο (του ριζίτικου τραγουδιού) και το λόγιο απόφθεγμα με το λαϊκό γνωμικό. Έτσι, μας χαρίζει μικρά γλαφυρά αριστουργήματα, χωρίς ίχνος θρησκευτικής διαστροφής (δηλαδή θρησκοληψίας), πράγμα άλλωστε που το παρατηρούμε και σε καθαρά θεολογικά κείμενά του. Από τα χείλη του αναβλύζει πηγαίος ο λόγος ο Ελληνικός, που ώρες – ώρες γίνεται ποιητικός κι ένας σφιχτοδεμένος δεκαπεντασύλλαβος έρχεται να χαϊδέψει την ακοή μας: «γεροντικές αθιβολές και γνωστικές κουβέντες» (σελ 76).
Πόσο, αλήθεια, βαθιά μέσα του είναι ριζωμένη η παράδοση γιανά μας μιλεί έτσι…!
Κι αυτήν την παράδοση όπου πάει την κουβαλεί, φορτίο βαρύ και πολύτιμο. Στη μακρινή Αυστραλία, λόγου χάρη, όπου στα 1976 βρέθηκε, τραγούδησε μια γνωστή Κρητική μαντινάδα σ’ ένα Κρητικό σπίτι μπροστά στον Νέστορα των Γραμμάτων μας Ιωάννη Θ. Κακριδή, ο οποίος βρήκε καλή αφορμή για να γράψει ύστερα μια σχετική συγκριτική μελέτη.
Ο λόγος του ο Ελληνικός…. ! Είναι το νερό από το «Καβουσάκι» του, που έρχεται κρυστάλλινο να δροσίσει όλους τους διψασμένους για σωστή Ελληνική λαλιά…
«Και βέβαια δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως οι άγγελοι στον Παράδεισο μιλούν Ελληνικά». Αλλά τι Ελληνικά; Και βέβαια εγώ δεν έχω καμιά αμφιβολία πως μιλούν τη γλώσσα του Ειρηναίου του Κρητικού…
Ξέρετε κάτι, φίλοι μου; Αν οι φωστήρες της τρισαθλίας Παιδείας μας ήταν άλλοι, κείμενα σαν το «Το Κονοστάσι του Χωριού μου» (σελ 68-70) θα τα βάζανε στ’ Αναγνωστικά του Σχολειού. Έλα όμως που δεν είναι άλλοι, παρά είναι οι ίδιοι. Και θα ‘ναι και στον αιώνα τον άπαντα: άνθρωποι στεγνοί, γραφειοκράτες στυγνοί, επιστήμονες της πολυθρόνας. Γι’ αυτό, αγαπητοί συμπατριώτες, πάρτε την υπόθεση στα χέρια σας: Κλείστε τον «καραγκιόζη της τηλεόρασης» και χαμηλόφωνα διαβάστε «Το Κονοστάσι», τα «Καλά Χριστούγεννα» και λοιπά διαμάντια του μικρού βιβλίου, στα παιδιά σας. Να ‘στε σίγουροι πως θα ‘ναι το καλύτερο μάθημα της χρονιάς τους! Στις ψυχές σας, γονιών και παιδιών, ένα γλυκό βάλσαμο θα ενσταλαχθεί, προρχόμενο από «αθιβολές γεροντικές και κουβέντες γνωστικές» (γιανά δώσω και την κρυφή διάσταση της εσωτερικής ρίμας, που ‘χει η σοφή δεσποτική κουβέντα).
Ή, πάλι, στείλτε δώρο το βιβλίο σ’ απόδημους συγγενείς και φίλους, εκεί στην ξενητειά, που βγάζουν κι «έχουν ψωμί, μα τους λείπει η γλύκα του ψωμιού» («Ο Χριστός κλπ», σελ. 108). Να θυμάστε: Όσοι από μας βρισκόμαστε στα ξένα ή στις μεγάλες άψυχες πολιτείες του τόπου μας, κάθε Λαμπροχριστούγεννα ο λόγος του ποιητή εκφράζει τα πικρά μας συναισθήματα:
«Πλούσια Πόλη! Δεν ξεχνώ, όσα κι αν δω
Χριστουγενιάτικα δεντρά στις εορτές σου,
Πως, τα Χριστούγεννα, γλεντούν στ’ αγνό χωριό,
Πως λέει ο νιος στην κοπελιά: - … και στις χαρές σου!».
Κι ο Ειρηναίος, ο Κρητικός Χριστιανός, με τον λόγο του θα μας γλυκαίνει τον πόνο και θα ειρηνεύει τις τρικυμισμένες ψυχές μας…..
Έρρωσο, Δεσπότη Άξιε…. !

Αντρέας Π. Χατζηπολάκης
«Χανιώτικα Νέα», 20 - 4 – 1991

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

ΚΡΗΤΙΚΟΣ=ΑΝΘΡΩΠΙΑ


"Το ξέρω πως η Κρήτη είναι ένα νησί και σίγουρα δεν είναι ο ομφάλιος λώρος της γης. Ο κόσμος είναι πολύ πιο μεγάλος από την Κρήτη και ο Θεός δεν νοιάζεται μόνο για τους Κρητικούς. Όμως σιγά- σιγά, με τους καιρούς, η Κρήτη από νησί έγινε σημαία, σύμβολο. Μια σημαία που έχει πάνω της τον Σταυρό και την ανθρωπιά. Και η σημαία αυτή δεν απλώνεται μόνο στη Κρήτη παρά σε όλη την ανθρωπότητα.
 Γιατί η κληρονομιά των παππούδων μας δεν ήταν μόνο τα σόχωρα και τα νοικοκυριά. Ήταν επίσης οι ευχές και τα εθίματα, η τιμή και ο λόγος, η πίστη και το φιλότιμο, η φρονιμάδα και η ντροπή, η ντομπροσύνη και η παλικαριά, η φιλοξενία και το σπλάχνος, όλα ετούτα τα ιερά και μεγάλα που ο Κρητικός τα λέει με μια ξεχωριστή και βαρυσήμαντη λέξη: Ανθρωπιά!"

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΩΝ ΩΡΑΙΩΝ ΨΥΧΩΝ

Όποιος αντίκρισε μια φορά το ιδανικό,όποιος φωτίστηκε από το φως κάποιου άλλου κόσμου,όποιος έβαλε στο ένα του χέρι τη στιγμή και στ' άλλο την αιωνιότητα,όποιος κλείνει μέσα του τη δύναμη του Δημιουργού και βλέπει πως η ομορφιά της δικής του ψυχής είναι αρκετή για να σκεπάσει όλη την ασχήμια της ζωής αυτής,όποιος νοιώθει πως είναι απεσταλμένος δε μπορεί να σωπάσει.Σημαδεύει καλά το σκοπό του,ακολουθεί πιστά την τροχιά του και περνά σαν άγνωστος διαβάτης από τη χώρα των ανθρώπων.Είναι ένας παράξενος ζητιάνος κι αδιάκοπα κτυπά τις πόρτες των ανθρώπων μα για να δώσει κι όχι για ζητήσει.Σέρνει τη μεγάλη ψυχή του και διαβαίνει κοιτάζοντας ν' ανεβάσει και τους άλλους ώς το δικό του ύψος.

Ο Μονογενής και Λόγος του Θεού, Εκείνος είναι «ο ποιητής ουρανού και γης ορατών τε πάντων και αοράτων». Εκείνος είναι ο καλλιτέχνης και ο Ζωγράφος που Ζωγράφισε και καλλιτέχνησε την προσωπικότητα του ανθρώπου «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν του». Εκείνος είναι που έπλασε αθάνατο τον άνθρωπο. Κι όσοι κοινωνούνε από το Αίμα και το πνεύμα Του δημιουργούνε αθάνατα έργα κι ίδιοι μπαίνουνε στη δική του αθανασία.

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

ΤΟ ΤΑΞΙΜΟ

Στα σχολεία Αλικιανού -  Χανίων είχα εργαστεί περίπου 8 χρόνια ως λαϊκός Καθηγητής. Είχα γνωρισθεί με τον εκπαιδευτικό κόσμο και οι σχέσεις μου με τους συναδέλφους καθηγητές ήταν πολύ καλές. Τους τιμούσα και με τιμούσαν. Αλλά όταν με είδαν με το ράσο οι συνάδελφοι του πρώτου Γυμνασίου, άλλοι σοβαρά κι άλλοι αστεία, μου είπαν ότι είχα κάνει κάποιο λάθος. Ο Γυμνασιάρχης, μακαριστός τώρα Σ. Ξυδάκης με πέρασε στο Γραφείο του και μου είπε δήθεν φιλικά: «Τώρα που είναι νωρίς ακόμα βγάλε το ράσο...».
Δεν μπορώ να πω ότι με κλονίσανε αυτές οι κριτικές των συναδέλφων, ξανάφεραν όμως ζωηρά στη ψυχή μου το πρόβλημα που είπα προηγουμένως: Εκκλησία και Διανόηση στην Ελλάδα. Γιατί, σκεπτόμουνα, οι μορφωμένοι άνθρωποι της χώρας μου να έχουν τόσο μεγάλη «προκατάληψη» εναντίον του θεσμού και των προσώπων της Εκκλησίας μας;

ΦΩΤΟ: 15-Φεβρουαρίου-1954 ο πρώτος από αριστερά ο Ιερέας Μαραγκουδάκης Δημήτριος  που λειτουργεί σήμερα στον Ιερό ναό της Αγ. Ελεούσας στην Καλλιθέα, μαζί με τον σεβασμιότατο και άλλους μαθητές ...ίσως στην Γωνιά!

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

15 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1935

Η δεκαετία 1930-1940, που βρέθηκα στην Αθήνα για τις θεολογικές μου σπουδές, ήταν μια εποχή μεγάλων ιδεολογικών ρευμάτων και ζυμώσεων: Μαρξισμός, Σοσιαλισμός, Καπιταλισμός, Φασισμός. Ιδεολόγοι και αργόσχολοι, φοιτητές, διανοούμενοι εργάτες, συζητούσαν με πάθος τις ιδεολογίες αυτές, έβγαζαν προγράμματα και μανιφέστα κι έκαναν απεργίες και συγκρούσεις. Εγώ δεν είχα πολύ καιρό γι’ αυτές τις συζητήσεις, γιατί εργαζόμουν για να σπουδάσω, το πρόβλημα όμως της κοινωνικής Δικαιοσύνης με απασχολούσε, κι αυτά που έβλεπα τριγύρω μου προκαλούσαν την χριστιανική μου συνείδηση.
Έτσι στο φοιτητικό μου Ημερολόγιο, 15 Ιανουαρίου 1935, έγραφα: Τα μάτια μου είδαν σήμερα μια εικόνα, που με πλήγωσε βαθιά. Στο πεζοδρόμιο της Εθνικής Βιβλιοθήκης (οδ. Ιπποκράτη), καθόταν μια φτωχή μητέρα με δύο παιδιά και ζητούσε ελεημοσύνη από τους διαβάτες. Ήταν η 6η απογευματινή ώρα και το κρύο ήταν τσουχτερό και ανυπόφορο. Η μάνα φορούσε φτωχικά κουρελιασμένα ρούχα και τα παιδιά ήταν ξυπόλυτα κι έτρεμαν από την παγωνιά.

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

ΙΕΡΟΣΥΝΗ

Τα 4 - 5 χρόνια των Θεολογικών Σπουδών πέρασαν με την άσβεστη δίψα της μάθησης και της γνώσης, που κατατρώγει συχνά τους νέους ανθρώπους. Και παράλληλα η εργασία μου για να σπουδάσω(4 - 6 ώρες την ημέρα), έφερναν το «τάξιμο μου» στο περιθώριο. Αλλά στο τελευταίο έτος των σπουδών μου και όταν έπαιρνα το πτυχίο της Θεολογίας, (Απρίλιος 1937), η απόφαση μου για την ιεροσύνη είχε ωριμάσει αρκετά. Ωστόσο μια υποτροφία μου για σπουδές στη Γερμανία, που δεν έγιναν γιατί ήλθε ωστόσο ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, οι περιπέτειες του πολέμου αυτού και άλλα, καθυστέρησαν το «τάξιμο μου». Ετσι το Σεπτέμβριο του 1946 (ύστερα δηλ. από 20 περίπου χρόνια) γράφτηκα Μοναχός στην Αγ. Τριάδα και χειροτονήθηκα Διάκονος και Ιερέας, Ιερομόναχος. Πόσα εμπόδια, πόσες αναβολές, πόσες αμφιταλαντεύσεις πέρασα στα χρόνια αυτά, τις γνωρίζει ο Θεός.
Μετά την χειροτονία μου στις 7 Οκτωβρίου 1946 κατέβηκα στα Χανιά και συνέχισα τα Μαθήματά μου (Θρησκευτικά - Νέα Ελληνικά) στο Α' Γυμνάσιο Αρρένων, που είχα ήδη εργασθεί ενωρίτερα, από το 1943. Και εδώ πάλι είχα νέους προβληματισμούς με την Ελληνική Διανόηση.
Στα σχολεία Αλικιανού - Χανίων είχα εργαστεί περίπου 8 χρόνια ως λαϊκός Καθηγητής. Είχα γνωρισθεί με τον εκπαιδευτικό κόσμο και οι σχέσεις μου με τους συναδέλφους καθηγητές ήταν πολύ καλές. Τους τιμούσα και με τιμούσαν. Αλλά όταν με είδαν με το ράσο οι συνάδελφοι του πρώτου Γυμνασίου, άλλοι σοβαρά κι άλλοι αστεία, μου είπαν ότι είχα κάνει κάποιο λάθος. Ο Γυμνασιάρχης, μακαριστός τώρα Σ. Ξυδάκης με πέρασε στο Γραφείο του και μου είπε δήθεν φιλικά: «Τώρα που είναι νωρίς ακόμα βγάλε το ράσο...».

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Η ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ....

Ὁ "Ἀλλοδαπός" νέος ἄνθρωπος, 20-25 χρονῶν, ἀνασήκωσε λίγο τό ἁμαξάκι τοῦ παιδιοῦ του γιά νά περάσει τό χαμηλό σκαλοπάτι τῆς Μητρόπολης, (ἐξώπορτα), κι ὕστερα ὁδηγώντας το ἔφτασε μπροστά μου, πού κείνη τήν ὥρα στεκόμουν στήν αὐλή της. Πίσω του ἀκολουθοῦσε μιά νέα γυναίκα καί μέσα στό καροτσάκι, πλαγιασμένο ἕνα μωρό παιδάκι 3 ἤ 4 μηνῶν. Μέ τά σπασμένα Ἑλληνικά του, ὁ ἀλλοδαπός, μπόρεσε νά μοῦ πεῖ τήν ἱστορία καί τό πρόβλημά του.
Εἶμαι ἀπό τήν 'Αλβανία, (δέν εἶπε τό θρήσκευμά του), εἶχα ἕνα φίλο ἐδῶ στήν Κίσαμο, πού μοῦ ἔγραψε νά ἔλθω γιά νά δουλέψω στίς ἐλιές. Ὥσπου νά ἔλθω ὅμως ἐγώ, ἐκεῖνος ἔφυγε ἀπό τήν Κίσαμο καί δέν ξέρω πού εἶναι. Ἔτσι δυό νύχτες τώρα, ἐγώ, ἡ γυναίκα μου καί τό παιδί μας, κοιμηθήκαμε ἔξω στό δρόμο, γιατί δέν εἴχαμε χρήματα νά πᾶμε σέ ξενοδοχεῖο. Καί κάποιος μᾶς ἔδειξε τό δρόμο νά ἔλθωμε ἐδῶ στή Μητρόπολη…

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

ΓΩΝΙΑ & ΑΚΑΔΗΜΙΑ

Η Γωνιά δεν είναι εν σύνηθες Μοναστήριον. Πέραν του ότι χαίρει της Σταυροπηγιακής τιμής και αξίας ήδη από του 1662, Πατριαρχική φιλοτιμία του αοιδίμου προκατόχου ημών Οικουμενικού Πατριάρχου Διονυσίου Γ , ήτις Σταυροπηγιακή αξία ανενεώθη κατ’ επανάληψιν και υπό άλλων Πατριαρχών, υπήρξεν ο πνευματικός φάρος της δυτικής Κρήτης, ο οποίος και εις καιρούς κατ’ εξοχήν δυσχειμέρους, πέραν της καθαρώς μοναχικής και χριστιανικής εν γένει ακτινοβολίας του, εφώτισε τους πέριξ Χριστιανούς και με το Σχολείον που συνέστησαν και ελειτούργησαν φιλόμουσοι και πεπαιδευμένοι Ηγούμενοι και Μοναχοί, επροστάτευσε, εσιτοδότησε, επαρηγόρησε, ενεθάρρυνε, ενεψύχωσε και ενίσχυσε ποικιλοτρόπως τον εν δουλεία και δεινή δοκιμασία λαόν.
Είναι αξιοσημείωτον ότι η λαμπρότης του ονόματος και της όλης παρουσίας της Μονής παρεκίνησε και Τούρκους ακόμη Μουσουλμάνους να γίνουν αφιερωταί και δωρηταί της. Ιστάμεθα με σεβασμόν ενώπιον των μακαρίων κτητόρων Βλασίου του Κυπρίου και Βενεδίκτου Τζαγκαρόλου, καθώς και ενώπιον των μεγάλων ηγουμένων και αδελφών της Ησαΐου Διακοπούλου, Ησαΐου Τεσταβούζα, των τριών Παρθενίων: Ρασπάνη, Περίδου και Κελαϊδή, οι οποίοι έγραψαν χρυσάς ιστορικάς σελίδας, και ει τινος ετέρου.
Ακριβώς δίπλα βρίσκετε η Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης (Ο.Α.Κ.).Η Ακαδημία είναι κοινωφελές ίδρυμα και ανήκει στην Μητρόπολη Κισσάμου και Σελίνου.
Είναι γνωστή παγκοσμίως για τα συνέδρια που οργανώνει καθώς επίσης και για της ποικίλες δραστηριότητες που αναπτύσσει με σκοπό το διαλογισμό και την επίλυση των προβλημάτων, ιατρικών, πολιτιστικών και θρησκευτικών προβλημάτων.

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Η ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ


Η λέξη Ελεημοσύνη την εποχή εκείνη δεν είχε την προσβλητική έννοια που θέλουν να της δώσουν σήμερα μερικοί «Κοινωνιστές». Ήταν μια λέξη χριστιανική, με το βαθύτερο νόημα του Ελεήμονα και φιλάνθρωπου Θεού που ξεπερνά τα ψυχρά όρια της κρατικής Πρόνοιας. Γνωστό άλλωστε είναι ότι η Κοινωνική Πρόνοια και αυτές οι Κοινωνικές Ασφαλίσεις των νεωτέρων χρόνων, ξεπήδησαν από το πνεύμα της φιλανθρωπίας των πρώτων και των μέσων χριστιανικών αιώνων. Μιλώντας γι’ αυτά που έζησα στα πρώτα παιδικά μου χρόνια σχετικά με τη φιλανθρωπία, θα μπορούσα να πω ότι οι ζητιάνοι και οι Ελεήμονες των παιδικών μου χρόνων, υπήρξαν οι πρώτοι διδάσκαλοι και χειραγωγοί στον Κοινωνικό Χριστιανισμό.

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Η ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ


Έξω από το σπίτι μας στη μικρή μας Ενορία με την Εκκλησούλα της Αγ. Μαρίνας, η φιλανθρωπία ήταν καθημερινή πράξη. Στις Κυριακάτικες Λειτουργίες ο Παπάς του χωριού μας, δεν έκανε κήρυγμα. Συχνά όμως καλούσε τους χωριανούς να πάνε απολουτρουγα να σκάψουν το αμπέλι κάποιου αρρωατου, ή να μαζέψουν τις ελιές κάποιας φτωχής χήρας. Στη Μάχη του Σκρα στη Μακεδονία (1918) από τις είκοσι οικογένειες τον χωριού μας σκοτώθηκαν τρία παλληκάρια παντρεμένα και οι οικογένειες των με ορφανά έμειναν απροστάτευτες. Κάποτε στο χωριό μας ήταν να παντρευτεί μια ορφανή κοπέλα μα δεν είχε προικιά. Και τότε η Παπαδιά πήρε κι άλλες γυναίκες και με πανέρια στο χέρι γύρισαν στο χωριό και μαζέψανε από τις άλλες κοπέλες πατανίες, σεντόνια, πιάτα κι ετοίμασαν το Γάμο της ορφανής με την Ελεημοσύνη.

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Όλοι γνωρίζουμε τη σημασία που έχει για κάθε άνθρωπο το περιβάλλον των παιδικών μας χρόνων τόσο για το καλό όσο και για το κακό. Και εγώ μπορώ να επικαλεσθώ το παιδικό μου περιβάλλον για την πορεία μου στον Κοινωνικό Χριστιανισμό.
Γεννήθηκα στο Νεοχώρι Χανίων (1911) σε μια αγροτική οικογένεια με 10 παιδιά.
Η Κρήτη λευτερώθηκε το 1898, αλλά Τούρκοι μένανε ακόμη στις πολιτείες της και κρατούσαν την καλύτερη αγροτική γη, και εγώ μικρό παιδί τους θυμάμαι σαν πηγαίναμε στη χώρα, με άλλους χωριανούς μας.
Οι οικονομικές συνθήκες στην Κρήτη είχαν βέβαια βελτιωθεί κάπως με την απελευθέρωσή της, υπήρχαν όμως ακόμη πολλοί φτωχοί και ζητιάνοι (επαίτες) που γύριζαν στα χωριά και ζητούσαν Ελεημοσύνη. Τους θυμάμαι μικρό παιδί, που ερχόταν στο σπίτι μας και τα χειμωνιάτικα βράδια, κατά προτίμηση, ήθελαν να κοιμηθούν στον αχυρώνα μας. Ντυμένοι με λιγδερά κουρέλια κουτσοπόδαροι και κουτσοχέρηδες, άλλοι από ατυχήματα και άλλοι από τραύματα των τελευταίων Κρητικών Επαναστάσεων (1878-97), μαζεύανε από τα σπίτια των χωριών λάδι, ψωμί και σκορπούσαν συχωρεμούς κι ευχές σε πεθαμένους και ζωντανούς.
Τα Χριστούγεννα και τις άλλες μεγάλες χριστιανικές γιορτές, όταν καθίζαμε στο σπιτικό μας τραπέζι, η Μητέρα μου θυμιάζοντας τα φαγητά έκανε μια σπουδή στους πεθαμένους παππούδες και τα πεθαμένα αδέλφια μου κι ύστερα γέμιζε ένα μεγάλο πιάτο και τόστελνε Ελεημοσύνη σε κάποιο φτωχό σπίτι του χωριού.  Μόνο ύστερα απ’ αυτό τρώγαμε και μεις το φαγητό μας. Αυτό το έκαναν και άλλοι χωριανοί. Στη ζωή και την Ιστορία της Κρήτης η παράδοση της φιλανθρωπίας ήταν πολύ ζωντανή και οι παππούδες μας την τραγουδούσαν στα ριζίτικα τραγούδια των:
Ακούστε ήντα κάνανε οι προαπερασμένοι
Μιστά εκάναν κι Εκκλησιές κι ήταν Μακαρισμένοι.
(Μιστά είναι οι Ελεημοσύνες - Φιλανθρωπίες).

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Η ΙΔΕΑ ...... ΚΑΙ Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ


.........Την ιδέα των οικοτροφείων τη συνέλαβα περίπου το 1958 κι αφορμή γι’ αυτό στάθηκαν κάποια παιδιά που έμεναν σε ενοικιαζόμενα δωμάτια δίπλα από τη Μητρόπολη. Κάθε πρωί περνώντας απ΄ έξω με συναντούσαν και με καλημέριζαν έως που μια μέρα, δεν ξέρω πως, αποφάσισα κι εγώ να τους κάνω μια επίσκεψη. Ανέκαθεν είχα μια ιδιαίτερη ευαισθησία στα παιδιά και οι συνθήκες τελικά κάτω από τις οποίες διέκρινα ότι σπούδαζαν τα συγκεκριμένα παιδιά, μου θύμισαν τα δικά μου, δύσκολα μαθητικά και φοιτητικά χρόνια, τότε που κι εγώ σπούδαζα και συγχρόνως εργαζόμουν. Αποφάσισα λοιπόν να δημιουργήσω χώρους μέσα στους οποίους τα φτωχά παιδιά θα είχαν και την δυνατότητα να διευκολύνουν τις σπουδές τους μα και παράλληλα να κρατούν μια ουσιαστική σχέση με την εκκλησία καθώς για να παροτρύνεις νέους ανθρώπους στη πίστη δεν γίνεται να το καταφέρεις με το να τους λες μόνο να αγαπούν το Χριστό αλλά με να τους δημιουργείς και το ανάλογο περιβάλλον όπου μέσα του θα βλέπουν ζωντανά και έμπρακτα την αγάπη του Θεού προς το πρόσωπο τους.
Έτσι λοιπόν έγινε πρώτα το οικοτροφείο στο Καστέλι, μετά στη Κάνδανο, μετά στη Παλιόχωρα, στο Κολυμπάρι, καθώς επίσης και μια μικρή εστία φοιτητών στην Αθήνα για να βοηθούμε οικονομικά και τα παιδιά που πήγαιναν στο πανεπιστήμιο.
Υπήρχαν όμως και οι νέοι που δεν σπούδαζαν, γι’ αυτό κι εκτός από τα οικοτροφεία τα οποία πρέπει να πω έφτασε εποχή που φιλοξενούσαν 800 παιδιά, με ενδιέφερε κι οι υπόλοιποι νέοι να καταφέρουν να αποκτήσουν ένα επάγγελμα.

Και για να καταλάβετε το μέγεθος του προβλήματος που υπήρχε τότε, θα σας πω μόνο πως ζήτησα κάποτε ένα ηλεκτρολόγο για να διορθώσει μια βλάβη ρεύματος και η απάντηση ήταν «δεν έχουμε ηλεκτρολόγο στο Καστέλι.» κι όντως, ανάλογη σχολή υπήρχε τότε μόνο ο Δαίδαλος στα Χανιά. Αποφασίζουμε λοιπόν για τη Τεχνική Σχολή Μηχανολόγων – Ηλεκτρολόγων Κισάμου που αργότερα εξελίχτηκε σε Τεχνικό Λύκειο μα και για Τυπογραφείο και Σχολή Τυπογραφίας στο Καστέλι, για σχολείο κωφαλάλων καθώς και για αγορά αγροκτήματος όπου θα εξασκούνταν οι νέοι πάνω σε θέματα γεωργίας. Δε ξεχνάμε επίσης να δημιουργήσουμε βιβλιοθήκες καθώς και Σχολή Μουσικής για να εξασκούν και το πνεύμα τους, όπως ακόμα και γηροκομεία για να φιλοξενούνται οι άποροι γέροι και βέβαια δε ξεχνάμε τα κορίτσια και δημιουργούμε γι’ αυτά Οικοκυρικές σχολές καθώς και διάφορους άλλους γυναικείους συλλόγους.

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ


Γίγαντας της ιεροσύνης χαρακτηρίστηκε πρόσφατα και αυτό όχι τυχαία. Ο Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου, Ειρηναίος, για 59 ολόκληρα χρόνια, από το 1946 οπότε και χειροτονήθηκε διάκονος-πρεσβύτερος, διαδραμάτισε ουσιαστικό ρόλο στα εκκλησιαστικά πράγματα όχι μόνο της Ιεράς Μητρόπολης Κισάμου και Σελίνου αλλά ολόκληρης της Κρήτης. Η δράση του σεμνού ιεράρχη, που σπάνια φορούσε καινούριο ράσο και τα παπούτσια του συνήθως δεν ήταν γυαλισμένα, γιατί είχε άλλο σκοπό στη ζωή του, απλώθηκε και πέραν της Ελλάδας, αποτελώντας παράδειγμα για όλους τους ιερωμένους.

Η newspepper επιχειρεί να φωτίσει το έργο και τη δράση του σεβασμιότατου Μητροπολίτη, που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην ανιδιοτελή προσφορά και στη στήριξη όσων ζήτησαν τη βοήθεια του. Και η στιγμή, που κανείς δεν περίμενε και όλοι απεύχονταν, έφτασε. Ο Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου, Ειρηναίος, ο παππούς, όπως συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε, υποβάλλει στις 6 Ιουνίου την παραίτηση του από την ενεργό αρχιεροσύνη στον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης, κ. Τιμόθεο.  http://assiminakisaggelos.blogspot.com/2008/09/blog-post.html

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ


Μου άρεσε αυτός ο χαρακτηρισμός, που ο αλησμόνητος δάσκαλος μου,  έδινε στην αφιέρωσή μου. Θυμήθηκα τους ιππότες των Μεσαιωνικών χρόνων, που ήταν γενναίοι και τίμιοι αγωνιστές «υπερασπιστές της χριστιανικής πίστης, των φτωχών και των αδυνάτων...». Θυμήθηκα τους Ιππότες στο «Πάρσιφαλ» στα έργα του Vagner. Θυμήθηκα τα λόγια του Ίψεν στο ωραίο του έργο Μπραντ: «Αρματώσου ψυχή μου και σύρε να σώσεις τους ραγιάδες του Ουρανού...». Τα ίδια λόγια είχε πει παλιότερα ένας μεγάλος ιππότης και προφήτης του Θεού, ο προφήτης Ησαΐας: «Πνεύμα Κυρίου έπ' εμέ, ου είνεκεν έχρισέ με ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμένους την καρδίαν, κηρύξαι αίχμαλώτοις άφεσιν καί τυφλοίς άνάθλεψιν… Κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν» (Ησ. 61,1-2).

Αλλά ο Ιππότης του Σταυρού έπρεπε να φορέσει την αρματωσιά του, την πανοπλία του Θεού, όπως την ονομάζει ένας μεγάλος Ιππότης - αγωνιστής του Σταυρού, ο Απ. Παύλος: «ενδύσασθε την πανοπλία του θεού, τον θυρεόν της πίστεως. Τον θώρακα της Δικαιοσύνης. Την περικεφαλαίαν της σωτηρίας. Την Μαχαίραν του πνεύματος, ο εστί ρήμα Θεού (Β' κορινθ. 6, 7). Την πανοπλία του Θεού όπως την ονομάζει ο Χριστός «Λάβετε πνεύμα αγιον - πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα Εθνη… Βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός του Υιού καί του Άγιου Πνεύματος. Διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα οσα ένετειλάμην υμίν». (Ματθ. 28 19 -20).

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ

Οι κοινωνικές συνθήκες και οι προϋποθέσεις της παιδικής μου ηλικίας ήταν να γίνω ένας χωρικός: γεωργός ή ποιμένας (βοσκός), κατά την παράδοση των προγόνων μου, αν και στα παιδικά μου όνειρα υπήρχαν και υψηλότεροι οραματισμοί.
Αλλά το φθινόπωρο του 1927 η ζωή μου πήρε ένα άλλο δρόμο.

Με προτροπή των Γονέων μου, με το ενδεικτικό της Β' Γυμνασίου και ύστερα από εξετάσεις, γράφτηκα στο ονομαστό Ιεροδιδάσκαλείο Κρήτης (στην Αγ. Τριάδα Ακρωτηρίου), που ήταν τότε το ανώτατο πνευματικό Ίδρυμα της Κρήτης, ιδρυμένο το 1892 με Διαθήκη και οικονομική χορηγία του τότε Επισκόπου Κισάμου και Σελίνου αοιδίμου Γερασίμου Στρατηγακη, για τη μόρφωση των Δασκάλων και Ιερέων της Κρήτης.

Θυμούμαι ακόμη ζωηρά πως, την παραμονή των εξετάσεων, (Σεπτέμβριος 1927), την ώρα του Εσπερινού, γοητευμένος από την κατάνυξη και τη μεγαλοπρέπεια του Ναού της Αγίας Τριάδας,
μου' ρθε ξαφνικά - σαν έκσταση - η έμπνευση να κάμω τούτη τη συγκλονιστική υπόσχεση:
«Θεέ μου να μ’ αξιώσεις να εισαχθώ στη Σχολή του Μοναστηριού αυτού και να γίνω Μοναχός του».
Πολλές φορές αργότερα και μέχρι σήμερα, προσπάθησα να εξηγήσω αυτή την απροσδόκητη υπόσχεση, που έκανα κείνη την ώρα και δεν μπόρεσα να την εξηγήσω. Σίγουρα ήταν ένα «σημείο» από κείνα με τα οποία ο Θεός επεμβαίνει συχνά και σημαδεύει τη ζωή μας.

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ


-Τι να σας πω…Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι πως από πολύ μικρός αισθανόμουν μέσα μου μια πολύ μεγάλη αγάπη για τον άνθρωπο! Θυμάμαι πως ήμουν δεν ήμουν πέντε χρονών όταν βγήκε από μέσα μου η παρακάτω μαντινάδα:
«Αχ να μπορούσα τη καρδιά να κάνω μεζεδάκια για να χορτάσω τση φτωχούς και τα ορφανά παιδάκια…»

Επειδή είμαι άνθρωπος της εκκλησίας κι αγαπώ τον Θεό, κατ’ επέκταση αγαπώ και τον άνθρωπο, προπάντων τον άνθρωπο αφού αν δεν αγαπάς τον άνθρωπο δεν είναι δυνατόν να αγαπάς ούτε και το Θεό. Οπότε δεν υπάρχει και ωραιότερο συναίσθημα από το να κάνεις το καλό στο συνάνθρωπο σου με όποιο τρόπο περνά από το χέρι σου μια και φιλανθρωπία ξέρετε δεν είναι μόνο να δώσεις στον άλλο λίγα χρήματα, αυτό είναι το πιο εύκολο. Φιλανθρωπία επίσης είναι να ανοίγεις νέους ορίζοντες, να δημιουργείς δρόμους για να περπατήσουν πάνω τους καινούργιες ιδέες, να αποδεικνύεις τέλος πάντων την αγάπη σου έμπρακτα. Και για να την αποδείξεις πρέπει να κάνεις κι αυτό, να κάνεις κι εκείνο, να κάνεις και το άλλο… Πάνω απ’ όλα να κάνεις κι όχι να λες…

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ


Η Οικουμενικότητα του Σεβαστού γέροντα αποδεικνύεται ακράδαντα στα κηρύγματα του που μέσα τους χωρούν όλοι: Σωκράτης, Αριστείδης, Παύλος Γαλιλαίος, Παστέρ, Μέγας Αθανάσιος, Δάντης, Κέπλερ, Γκαίτε, Αχιλλέας, Ηλέκτρα, Πηνελόπη, Μπετόβεν, Αντιγόνη, Καζαντζάκης, χριστιανοί και ειδωλολάτρες, θεολόγοι και επιστήμονες, κληρικοί και λαϊκοί, αγράμματοι και μορφωμένοι, όμως και το ότι ήταν, είναι και θα παραμείνει ες αεί κρητικός ως το κόκαλο αποδεικνύεται επίσης ακράδαντα από λόγια δικά του που μέσα τους χωρά όλη η Κρήτη:

«…Το ξέρω πως η Κρήτη είναι ένα νησί και σίγουρα δεν είναι ο ομφάλιος λώρος της γης. Ο κόσμος είναι πολύ πιο μεγάλος από τη Κρήτη και ο Θεός δεν νοιάζεται μόνο για τους Κρητικούς. Όμως σιγά- σιγά με τους καιρούς η Κρήτη από νησί έγινε σημαία, σύμβολο. Μια σημαία που έχει πάνω της τον Σταυρό και την ανθρωπιά. Και η σημαία αυτή δεν απλώνεται μόνο στη Κρήτη παρά σε όλη την ανθρωπότητα.
Γιατί η κληρονομιά των παππούδων μας δεν ήταν μόνο τα σόχωρα και τα νοικοκυριά. Ήταν επίσης οι ευχές και τα εθίματα, η τιμή και ο λόγος, η πίστη και το φιλότιμο, η φρονιμάδα και η ντροπή, η ντομπροσύνη και η παλικαριά, η φιλοξενία και το σπλάχνος, όλα ετούτα τα ιερά και μεγάλα που ο Κρητικός τα λέει με μια ξεχωριστή και βαρυσήμαντη λέξη: Ανθρωπιά!…»

Από μια συνέντευξη στην Ρίκη Ματαλλιωτάκη

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1957



Το Δεκέμβριο του 1957 εξελέγη από την Ι. Σύνοδο της Εκκλησίας Κρήτης Επίσκοπος Κισάμου και Σελίνου η φωτογραφία είναι από την είσοδο του στο Καστέλλι το 1958 σαν Επίσκοπος Κισάμου & Σελίνου !

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΣΤΗΝ ΚΙΣΑΜΟ


Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών 1935


 1945 στον Παρθενώνα καθηγητής στο γυμνάσιο Κισάμου, ο δεύτερος από αριστερά είναι ο Σεβασμιώτατος..τότε Γαλανάκης Μιχάλης, οι υπόλοιποι από αριστερά:
Μαρνέλλος-Μ. Γαλανάκης-Λ. Βιδαλάκης, Φ. Δεληγιαννάκη, Γ. Στρατιδάκης, καθιστός ο Ανδρέας Ακτουδιανάκης

Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΚΙΣΑΜΟΥ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ


Ο Σεβασμιώτατος πρ. Μητροπολίτης Κισάμου & Σελίνου κ.κ. Ειρηναίος Γαλανάκης
Γεννήθηκε στο Νεροχώρι Αποκορώνου το έτος 1911.
Σπούδασε στο Ιεροδιδασκαλείο Κρήτης (1927-1931) – Στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνων (1932-1937).
Παρακολούθησε σαν μετεκπαιδευόμενος Θεολογία και Κοινωνιολογία στα καθολικά Πανεπιστήμια Λίλλης και Παρισίων.
Χρημάτισε λαϊκός καθηγητής Θεολόγος σε διάφορα Σχολεία του Νομού Χανίων (1938-1945).
Το 1946 χειροτονήθηκε Διάκονος – Πρεσβύτερος, με τον τίτλο του Αρχιμανδρίτη, στην Ι. Μονή Αγίας Τριάδος Ακρωτηρίου και τοποθετήθηκε ως Υποδιευθυντής της Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης.
Τα έτη 1950-52 παρέμεινε στη Γαλλία για ευρύτερες σπουδές.
Το Δεκέμβριο του 1957 εξελέγη από την Ι. Σύνοδο της Εκκλησίας Κρήτης Επίσκοπος Κισάμου και Σελίνου.


Επί της Αρχιερατείας του και δι’ ενεργειών του ιδρύθηκαν και οικοδομήθηκαν:
Τα μαθητικά Οικοτροφεία, (Καστέλλι, Κάντανο, Παλαιόχωρα, Κολυμπάρι, Βουκολιές κ.λ.π.)

Οι Τεχνικές Σχολές Καστελλίου, (οι Σχολές του σημερινού ΤΕΕ και ΤΕΣ Κισάμου)
Η Οικοκυρική Σχολή
Η Ορθόδοξος Ακαδημία Κρήτης (Κολυμπάρι)
Ο νέος Μητροπολιτικός Ναός Καστελλίου (Ευαγ. Θεοτόκου)
Το Αννουσάκειο Γηροκομείο – Θεραπευτήριο (Καστέλλι)
Η Σχολή Κωφαλάλων (Καστέλλι)
Τα Πνευματικά Κέντρα Κισάμου (Αγ. Σπυρίδωνος και Ευαγ. Θεοτόκου και Σπηλιάς)
Το Tυροκομείο Σκάφης Σελίνου
Το Κέντρο Αγροτικής Ανάπτυξης (Κολυμπάρι)
Το ΚΕΤΕΧ Ταυρωνίτη
Ανακαινίσθηκαν επίσης οι Ιερές Μονές Παρθενώνος και Χρυσοσκαλιτίσσης Κισάμου.


Επί Αρχιερατείας του και με τη συνεργασία άλλων κοινωνικών παραγόντων δημιουργήθηκε η μεγάλη ναυτιλιακή εταιρεία ΑΝΕΚ (Ανώνυμη Ναυτιλιακή Εταιρεία Κρήτης), η ΕΤΑΝΑΠ (Εταιρεία Αναπτύξεως Αποκορώνου), η Εταιρεία Αναπτύξεως Σελίνου, η ΑΝΕΝ (Ανώνυμη Ναυτιλιακή Εταιρεία Νότου).
Το 1971 εξελέγη από την Ι. Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Μητροπολίτης της νεοσύστατης Ελληνορθόδοξης Μητρόπολης Γερμανίας. Επί Αρχιερατείας του (1971-1981) αναγνωρίστηκε η Ελληνορθόδοξη Μητρόπολη Γερμανίας ως τρίτη επίσημη εκκλησία στη χώρα (έτος 1974), οικοδομήθηκε ο Μητροπολιτικός Ναός και το Μητροπολιτικό μέγαρο στη Βόννη, πολλοί άλλοι ναοί σε άλλα μεγάλα κέντρα της Γερμανίας.
Το 1982 ο Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης τη φροντίδα και επιμονή Κλήρου και Λαού των Επαρχιών Κισάμου και Σελίνου επανήλθε και πάλι στη Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου.
Τον Αύγουστο του 2005 υπέβαλε την παραίτησή του στην Ιερά Επαρχιακή Σύνοδο της Εκκλησίας της Κρήτης η οποία και έγινε αποδεκτή.
Ο Κλήρος και ο Λαός των Επαρχιών Κισάμου & Σελίνου τίμησαν το πρόσωπο και του έργο του παλιού Γέροντος Μητροπολίτου των με πλήθος συγκινητικών αποχαιρετιστήριων εκδηλώσεων.