Γράμμα από τον Γέροντα Επίσκοπο Ειρηναίο… προς τους ιεροσπουδαστές της εκκλησιαστής σχολής Κρήτης το 1953
Αγαπημένα μου παιδιά,
Λίγες ημέρες ύστερα από το κλείσιμο της Σχολής μας, τον περασμένον Ιούνιον, γύρισα πάλι σ’ αυτήν ένα βράδυ να τακτοποιήσω μια εργασία μου. Και καταλαβαίνετε τώρα ποια ήταν η ταραχή και η θλίψη μου, όταν βρέθηκα σ’ αυτόν τον αγαπημένο μας τόπο, σ’ αυτή την πνευματική μας φωλιά , που τα μικρά και τα μεγάλα της πουλιά είχαν πετάξει και ήταν άδεια ή και πένθιμη.
Κανένα βήμα ,κανένα τρέξιμο παιδιού δεν ακουγόταν στην αυλή του Ωραίου μας Μοναστηριού, κανείς θόρυβος δεν ερχόταν από το γήπεδο των παιγνιδιών σας και ακόμη πλειότερα αναζητούσε κανείς από τις τάξεις σας τις φωνές των ύμνων και των τραγουδιών του Θεού που τόσο όλοι μας τα έχουμε συνηθίσει.
Μα η θλίψη μου αυτή έγινε συγκίνηση και αληθινοί οδύνη, όταν το πρωί της άλλης, τακτοποιώντας το γραφείο μου, εύρισκα ........
Κείνοι που ζούνε σε ένα καμίνι πυρωμένο και όμως τραγουδούν για τον Θεό. Κείνοι που πονούν ίσως στην λάσπη και στις σκληρές πέτρες των δρόμων της ζωής ,μα τα μάτια της ψυχής τους είναι στραμμένα στα υπερκόσμια οράματα και στον θεό!
