Μου άρεσε αυτός ο χαρακτηρισμός, που ο αλησμόνητος δάσκαλος μου, έδινε στην αφιέρωσή μου. Θυμήθηκα τους ιππότες των Μεσαιωνικών χρόνων, που ήταν γενναίοι και τίμιοι αγωνιστές «υπερασπιστές της χριστιανικής πίστης, των φτωχών και των αδυνάτων...». Θυμήθηκα τους Ιππότες στο «Πάρσιφαλ» στα έργα του Vagner. Θυμήθηκα τα λόγια του Ίψεν στο ωραίο του έργο Μπραντ: «Αρματώσου ψυχή μου και σύρε να σώσεις τους ραγιάδες του Ουρανού...». Τα ίδια λόγια είχε πει παλιότερα ένας μεγάλος ιππότης και προφήτης του Θεού, ο προφήτης Ησαΐας: «Πνεύμα Κυρίου έπ' εμέ, ου είνεκεν έχρισέ με ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμένους την καρδίαν, κηρύξαι αίχμαλώτοις άφεσιν καί τυφλοίς άνάθλεψιν… Κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν» (Ησ. 61,1-2).
Αλλά ο Ιππότης του Σταυρού έπρεπε να φορέσει την αρματωσιά του, την πανοπλία του Θεού, όπως την ονομάζει ένας μεγάλος Ιππότης - αγωνιστής του Σταυρού, ο Απ. Παύλος: «ενδύσασθε την πανοπλία του θεού, τον θυρεόν της πίστεως. Τον θώρακα της Δικαιοσύνης. Την περικεφαλαίαν της σωτηρίας. Την Μαχαίραν του πνεύματος, ο εστί ρήμα Θεού (Β' κορινθ. 6, 7). Την πανοπλία του Θεού όπως την ονομάζει ο Χριστός «Λάβετε πνεύμα αγιον - πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα Εθνη… Βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός του Υιού καί του Άγιου Πνεύματος. Διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα οσα ένετειλάμην υμίν». (Ματθ. 28 19 -20).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου