Γεννήθηκα στο Νεοχώρι Χανίων (1911) σε μια αγροτική οικογένεια με 10 παιδιά.
Η Κρήτη λευτερώθηκε το 1898, αλλά Τούρκοι μένανε ακόμη στις πολιτείες της και κρατούσαν την καλύτερη αγροτική γη, και εγώ μικρό παιδί τους θυμάμαι σαν πηγαίναμε στη χώρα, με άλλους χωριανούς μας.
Οι οικονομικές συνθήκες στην Κρήτη είχαν βέβαια βελτιωθεί κάπως με την απελευθέρωσή της, υπήρχαν όμως ακόμη πολλοί φτωχοί και ζητιάνοι (επαίτες) που γύριζαν στα χωριά και ζητούσαν Ελεημοσύνη. Τους θυμάμαι μικρό παιδί, που ερχόταν στο σπίτι μας και τα χειμωνιάτικα βράδια, κατά προτίμηση, ήθελαν να κοιμηθούν στον αχυρώνα μας. Ντυμένοι με λιγδερά κουρέλια κουτσοπόδαροι και κουτσοχέρηδες, άλλοι από ατυχήματα και άλλοι από τραύματα των τελευταίων Κρητικών Επαναστάσεων (1878-97), μαζεύανε από τα σπίτια των χωριών λάδι, ψωμί και σκορπούσαν συχωρεμούς κι ευχές σε πεθαμένους και ζωντανούς.
Τα Χριστούγεννα και τις άλλες μεγάλες χριστιανικές γιορτές, όταν καθίζαμε στο σπιτικό μας τραπέζι, η Μητέρα μου θυμιάζοντας τα φαγητά έκανε μια σπουδή στους πεθαμένους παππούδες και τα πεθαμένα αδέλφια μου κι ύστερα γέμιζε ένα μεγάλο πιάτο και τόστελνε Ελεημοσύνη σε κάποιο φτωχό σπίτι του χωριού. Μόνο ύστερα απ’ αυτό τρώγαμε και μεις το φαγητό μας. Αυτό το έκαναν και άλλοι χωριανοί. Στη ζωή και την Ιστορία της Κρήτης η παράδοση της φιλανθρωπίας ήταν πολύ ζωντανή και οι παππούδες μας την τραγουδούσαν στα ριζίτικα τραγούδια των:
Ακούστε ήντα κάνανε οι προαπερασμένοι
Μιστά εκάναν κι Εκκλησιές κι ήταν Μακαρισμένοι.
(Μιστά είναι οι Ελεημοσύνες - Φιλανθρωπίες).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου